Beach, Bier en Bike
Een betonjungle aan een overvol strand. Lallende Engelsen, Kroketje van Edje en Frietje van Pietje. Dat beeld was mijn beeld van de Spaanse badplaats Benidorm. Nu denk ik aan het schitterende achterland vol fraaie bergen met uitdagende trails. Een plek waar een mountainbiker heerlijk uit zijn dak kan gaan! Net voor de mega boulevard en het strand van Benidorm verzamelen we bij het kantoor van outdoor bedrijf Marco Polo. Direct na vertrek stuurt gids Dennis naar de kleinschalige badplaatsjes Albir en Altea. Daarmee laten we rood verbrande bier drinkende Engelsen, bratwurst etende Duitsers en bingo spelende oudjes, voor de rest van de dag achter ons. Over een pad dat door een drooggevallen rivierbedding loopt, knarren we van de kust weg. Het pad is omzoomd door fruit- en olijfbomen en weelderig riet. In dik 20 km klimt het relaxed naar een oogstrelend grillig gevormd stuwmeer met helder blauw water. Daarna worden de trails steiler en lastiger. Heuse singletrails doemen op. In het dorpje Beniardà is het na 30 km tijd voor de lunch. De prijzen halveren hier ten opzichte van het Sodom en Gomorra aan de kust. De lunch bestaat uit een heerlijk broodje en de nodige drankjes. Goed toeven Tijd om weer te vertrekken. ‘Gelukkig’ is het vandaag bloody hot, want een warming-up is er niet bij. Vanaf het terras gaat het steil omhoog. Al snel eindigt het asfalt bij een jeeptrail die tussen de kersen- en olijfbomen door omhoog slingert. Op 1100 m het hoogste punt. Joepie afdalen! Die gaat over een pad met losliggende rollende stenen. In de scherpe haarspeldochten zijn die verraderlijk. De stenen zijn scherp en wie in de bosjes valt heeft geen geluk. Kenmerkend voor de planten zijn de stevige doornen en de boompjes en struiken verrassen met bikkelharde takken. Als laatste traktatie toont Dennis mij een gebied dat doorsneden is met singletrails. Eenvoudige, maar ook technisch uitdagende. Sommige net wat te uitdagend voor deze jongen. De laatste paar honderd hoogtemeters suizen we over de verharde weg terug naar de kust. Na deze eerste rit van 70 km en 1260 hoogtemeters is duidelijk, voor mountainbikers is het hier goed toeven. Bike Friendly? In ons hotel prijkt een grote sticker met het opschrift ‘Bike Friendly’. Ze hebben inderdaad wat informatie over routes en een ‘bikeroom’. Daar passen vier fietsen in, er staat een fietspomp en een setje gereedschap van matige kwaliteit. Het restaurant is werkelijk verschrikkelijk. Als iemand een stoel verschuift vergaat horen en zien je. Het personeel lijkt weggelopen uit de hilarische serie Fawlty Towers met John Cleese. Veel gasten ergeren zich, wij zien er de humor van in en vermaken ons kostelijk. Onze tip: zoek gewoon een goed hotel met een ruimte waar de fiets veilig staat. Meer heb je niet nodig om in het achterland van Benidorm lekker te kunnen fietsen. Gat in de berg Aan Marc, de eigenaar van Marco Polo vraag ik of hij nog een mooie mountainbiketocht weet. Die weet hij wel. Wie in Benidorm met zijn rug naar de zee staat, ziet in de verte een 1000 meter hoge berg met een opvallende vierkante uitsparing in de kam. Daar gaat de route doorheen. Hij zet hem op GPS vergezeld met de mededeling dat de tocht volgens zijn vrienden gekkenwerk is. Dat schept verwachtingen. Eerst de stad uit. Dat Benidorm aan het fietstoerisme werkt is te zien aan het toenemend aantal fietsstroken. De positionering is soms wat bijzonder. Letterlijk midden over de drukste wegen. En dan houdt het pad plotseling op. Hoe je dan weer aan de veilige zijde van de weg komt? Veel succes! Buiten het centrum zijn groene en rode banen gemaakt. Op zich een prima idee, maar de uitvoering is zo af en toe ronduit raar. Midden op de groene strook blokkeert een bushokje of iets dergelijks de doorgang. Of het eindigt bij een wel erg hoge stoeprand en gaat dan aan de andere zijde van de weg verder met net zo’n hoog exemplaar. Voor de mountainbike is dat geen probleem, maar wie de carbon wieltjes van zijn racefiets heel wil houden, is er niet blij mee. Positief benadert: een goed begin, maar de uitvoering moet beter. Voetje aan de grond Na een paar kilometer gaat de route tussen twee huizen door een pad op. Het lijkt of die de achtertuin van een van de bewoners ingaat. Dat is niet zo, het is een singletrail die langzaam stijgend naar een dorpje gaat. Na een klein stukje asfalt, stuur ik een slingerende schotterweg op. Die klimt eerst stevig, dan nog steviger, dan heftig en tenslotte super heftiger. Ondanks de steilheid gaat er maar twee keer een voetje aan de grond om even de ademhaling op orde te brengen. Op pure wilskracht kom ik fietsend boven op de coll de Pouet (883 m). Ik ben zo trots als een aap met zeven gouden lu… eh oorringen. Vroeg vertrekken was vandaag een slim idee om de extreme hitte een beetje voor te blijven. Beneden zie ik Benidorm ontwaken uit de zeemist. Een fraai schouwspel. Op de col ben ik er nog niet. Rechts ligt de singletrail die door het gat in de berg gaat. Tot mijn genoegen is alleen het laatste stuk onfietsbaar. Geen punt ik duw de bike over de laatste 25 hoogtemeters. Aan de andere zijde van de berg verandert het landschap spectaculair. Het is een totaal andere wereld. Een wereld vol surrealistische rotsen en smalle uitdagende fietsbare trails. Het landschap vormt een mix van scherp getande Dolomietenpunten en bergwanden die zo uit een western zijn weggrukt. Wat een fietsfeest! Alleen mijn verstand houdt de adrenalinerush onder controle. Een passage die soepel cruisend te rijden is, zegt niets over wat er meteen na een bocht komt. Diverse stukken hebben kleine drops of liggen lekker vol met rollende stenen. Die zijn alleen met de nodige speed soepel te nemen. Voor sommige super steile passages met scherp uitstekende stenen en andere obstakels is stuurkunst en een leeuwenhart nodig. De eerste is middelmatig- en de tweede onvoldoende ontwikkeld. Daar dus even van de bike. Jammer, maar aan dit moois komt een einde. Geen nood, het vervolg mag er ook zijn. Fraaie brede schotterwegen en korte stukjes asfalt. Volgens het hoogteprofiel gaat het nu vooral veel naar beneden. Dat lijkt zo, maar het klopt niet. Het parcours gaat naar beneden, omhoog, weer naar beneden en weer omhoog, soms steil, dan weer glooiend. Gelukkig heb ik nog voldoende reserves om dat fraaie varkentje te wassen. |