INFORMATIE BESTEMMING
Belangrijke adressen · Verkeersbureau Nederland: · Comité départemental du Tourisme Béarn Pays basque. T : 00 33 5 59 46 52 55 e-mail : [email protected] I: www.tourisme64.com (Frans) www.bearn-basquecountry.com/ (Engels) · Comité régional de tourisme d’Aquitaine. T +33 5 56 01 70 00, e-mail : [email protected] I: www.tourisme-aquitaine.fr · www.tourisme-orolon.com/pyrenees · www.valleedebaretous.com · Mtb-gids omgeving Lanne en Baretous: E: [email protected] I : www.vallee-baretous.com/loisirs/horticq-vtt/ Overnachtingen Wij verbleven inNavarrenx: Hotel du Commerce ** E: [email protected] I : www.hotel-commerce.fr Orolon : Hotel Alysson I : www.alysson-hotel.fr Lanne en Baretous : Maison Rachou, E: [email protected] I : www.gites64.com/maison-rachou |
Zuid-Franse Pyreneeën BÉARNTekst en foto’s: Ronald en Ingrid Jacobs
Aubisque, d’Issarbe - Col de la Pierre-St-Martin en de Tourmalet. De Tour de France heeft de namen van deze Pyreneeën-cols een mythische klank gegeven. Wat niet veel mountainbikers weten is dat het gebied aan de voet van deze bergreuzen vergeven is van uitdagende trails, spannende tracks en verkeersarme asfaltweggetjes. Sinds enige tijd vlieg je voor een appel en een ei van Amsterdam naar het Zuid-Franse Pau. Deze hoofdstad van het departement Béarn ligt aan de voet van de Pyreneeën en van daar uit zijn er volop mogelijkheden om te gaan mountainbiken in de bergketens, grenzend aan Spanje. Op een namiddag in mei stappen we in Pau uit het vliegtuig. De huurauto brengt ons naar het vijftig kilometer verderop gelegen vestingstadje Navarrenx. Maar wie rekent er nou in mei in Zuid-Frankrijk op regen? Als we bij het ochtendgloren de houten raamluiken opendoen, hadden we ze dan ook het liefst weer meteen dichtgeknald want het water valt met bakken naar beneden. Bij de pakken neer gaan zitten heeft geen zin. We besluiten om naar het even verderop gelegen bedevaartsplaats Lourdes te rijden en ons te scharen bij de jaarlijkse vijf miljoen bezoekers. Groepen jonge en oude pelgrims lopen hier zichtbaar kracht puttend uit de vele aanwezige heilige plekken. Geloof is ook big business. Straten vol met souvenirwinkeltjes puilen uit met allerlei prullaria. Opvallend veel plastic jerrycans worden er verkocht, bedoeld om te vullen met het plaatselijk Lourdeswater. Onder het motto van baat het niet dan schaadt het niet. Een eenvoudig kaarsje aansteken voor beter weer deze week, heeft niet zoveel zin omdat er nog honderden wachtende kaarsen voor ons zijn. Onze voorgangers betaalden er maar liefst tien euro per stuk voor. Nu wachten ze in levensgrote bakken rustig op hun beurt. Nummer 10 Wij moeten toch wel hele fijne mensen zijn. Geen kaarsje opgestoken en toch zijn onze gebeden verhoord. De volgende middag is het zwaar bewolkt maar droog! Tijd om één van de acht mountainbiketochten te verkennen die vanuit Navarrenx zijn uitgepijld. De totale lengte van de tochten bedraagt 220 km. Samen met Pierre, een locale mountainbiker, volgen we route 10. Het is de langste tocht met 45 km en 850 hoogtemeters. Regelmatig kijken hoge sneeuwbedekte bergen vanuit de verte op ons neer. “Daar is vannacht nog sneeuw gevallen”, meldt Pierre. “Het hoort hier vanaf april overdag droog te zijn. Het regent dan alleen ’s nachts”, voegt hij er met een afkeurende blik aan toe. Koud is het absoluut niet en het is genieten geblazen van de op- en neer gaande trails door het agrarische landschap. Zuid-Limburg-plus is de beste omschrijving van de route. Midden in het bos is hoog in een boom een provisorische boomhut. Duidelijk te hoog voor een stel vlijtige kinderen. Pierre trekt een gezicht dat verraad misnoegen. “In oktober en november zijn de hutten het domein van jagers die het voorzien hebben op een soort duif die naar het zuiden trekt. Omdat het streng verboden is de vogels tijdens hun vlucht te schieten, lokken ze de duiven naar beneden met een gevangen soortgenoot aan een touwtje. De ‘trekkers’ denken dan dat de kust veilig is en landen in de bomen. Op dat moment treedt het executiepeloton aan.” Er verschijnt dan een vette grijs onder de helm van onze Franse Pieter. “Gemiddeld vallen er per jaar een dozijn jagers uit de boom. Meestal overmand door teveel aan alcoholische drank.” Er is dus kennelijk toch nog een vorm van gerechtigheid in de wereld. Met enige regelmaat voegt Pierre een extra lus toe aan route 10. Nooit erg want hij omzeilt de trails die alleen nog ‘tractor veilig’ zijn, en voegt wat sightseeing toe. Voor de lunch schuiven we aan bij een bevriende boer. Een onverwacht kijkje in het leven van een schapenkaasfabrikant. Uit het niets ligt er plotsklaps een knapperig vers stuk stokbrood en een enorme homp zelf geproduceerde kaas voor onze neus. Zonder twijfel de lekkerste verse schapenkaas gegeten in tijden. Jammer genoeg is er geen plaats in de rugzak voor nog zo’n rond stukje genot. Na de pauze liggen er nog wat singletrails en keienpaadjes voor de wielen. Nergens te extreem en met wat doorzettingsvermogen goed fietsend boven te komen. Met dik veertig kilometer en 700 hoogtemeters op de teller rijden we Navarrenx binnen. Oloron Ste-Marie Tijd om in te pakken en door te reizen naar het twintig kilometer zuidelijker gelegen stadje Oloron Ste-Marie. Als we het centrum binnenrijden ruiken we plotseling de sterke geur van chocolade. Niet zo vreemd blijkt later want aan de rand van de stad staat de fabriek van chocoladefabrikant Lindt. De bewoners zijn er niet zo blij mee als ze chocolade ruiken. Niet dat ze er een hekel aan hebben, maar het betekent ‘wind van zee’ ofwel slechter weer op komst. En we blijven in de geuren. Het is vroeg in de middag als we een afspraak hebben op het kantoor van de directeur van de VVV. Hier heeft de geur van chocolade plaats gemaakt voor een parfumlucht. De vlotte Française toont vol trots een kaart en laat haar roodgelakte nagel gaan over de directe omgeving vol mountainbikeplannen. Die liegen er niet om. Er staan 250 kilometer uitgepijlde routes in de planning die samen een aaneengesloten netwerk vormen. Over twee maanden moet dat allemaal klaar zijn. Wij hebben het genoegen om met Michael de routes voor te proeven. We rijden met deze doorgewinterde gids naar een tien kilometer verderop gelegen dorp. Een afwisselend parcours volgt. Kleine glibberige paadjes over oude Romeinse wegen vol keien en wortels, heuse panorama’s, steile en niet al te steile klimmen wisselen elkaar in hoog tempo af. Zo af en toe doorkruisen we een gehucht waar de tijd heeft stilgestaan. De overvloed aan authentieke materialen lijkt ons een walhalla voor antiekhandelaren. Een dik wolkenpak beperkt helaas de vergezichten. Michael heeft er goed de snelheid in en we vliegen heuvel op en heuvel af. Onderweg overal schapen, koeien en modder in royale mate. Eén ding is zeker, bij zonniger weer is het hier gewoonweg fantastisch. Lanne en Baretous We reizen door naar het gehucht Lanne en Baretous. Onze chambre d’haute ligt eenzaam op een heuvel direct aan de voet van de col de la Pierre St. Martin. Eigenaar Yannick is net bezig om kruiden en groenten uit eigen tuin te plukken voor het avondeten. Zoals dat hoort in een chambre d’haute schuiven we ’s avonds bij de eigenaars aan voor het diner. De open haard brandt in de monumentale boerderij. Trots vertelt de heer des huizes dat hij er zeven jaar over heeft gedaan om de boerderij en het bijgebouw eigenhandig te verbouwen. Op tafel staat een maaltijd bereid uit locale producten. Het eten is voortreffelijk, het gesprek geanimeerd en de wijn zakt in de benen. St. Pierre du Martin Het geluid van grazende koeien is in de vroege ochtend onze wekker. Op zoek naar beter weer rijden we op advies van de locale mountainbike gids Pascal met de auto de hoogste berg uit de omgeving op. Jammer, opnieuw regen, koude wind en een graad of negen. Achteraf gezien had hij ons beter kunnen adviseren nog een uurtje door te rijden, Spanje in. Daar schijnt de zon omdat de bergketen de klimaatsgrens vormt. Gids Pascal en zijn zoon nemen ons mee naar het skistation St. Pierre du Martin, net voor de Spaanse grens op 1760 m hoogte. De wolken liggen als dikke watten onder ons en het 360° uitzicht is een plaatje. Als het wolkendek openbreekt hebben we zelfs zicht op de vallei d’Asp en Vallei Issoire. Pascal fietst dwars over de bergweiden. In Oostenrijk en Zwitserland staan daarop de lijfstraffen zoals radbraken, vierendelen en doodschieten. Hier geen enkel probleem. Het gebied staat hier bekend om zijn grotten. Als je niet uitkijkt kukel je een paar honderd meter naar beneden als je in zo´n verborgen gat valt. Volgens onze gids gebeurt dat nog wel eens als de grond bedekt is met sneeuw. Op de steile stukken komt de skileraar in Pascal boven. Als een stel ervaren skiërs rijden we slalommend op onze brede noppenbanden de berg af. Na een ochtend weide op en af rijden, staat mountainbikeroute 25 op het programma. Dat blijkt één lange downhill terug het dal in. Single trails rijgen zich aaneen. Het vele water heeft de smalle paden hier en daar glibberig gemaakt. Pascal junior maakt een schuiver die hem een snee in het gezicht oplevert. Als een vijftienjarige bikkel laat hij zich niet kennen en rijdt verder alsof er niets is gebeurd. Schijfremmen en vering maken overuren. Veel gekker moet het niet worden. In het bos treffen we nog een andere groep bikers aan. De leider is tevens beheerder van dit gedeelte van het woud. In niet mis te verstane woorden laat onze Pascal zijn onvrede horen over het onderhoud. Zelf ruimt hij tijdens de afdaling takken op door ze met zijn achterwiel ‘op te pakken’ en naar de zijkant van het pad te katapulteren. Handige jongen! De laatste paar kilometer dalen we af over asfalt. Dik in de zestig kilometer per uur! De laatste klim terug levert geen problemen op. Lamproie à la Bordelaiseals laatste avondmaal ’s Avonds tijdens het aperitief drinken we een zelfgebrouwen vin de noix met daarbij wat plaatselijke schapenkaas en nootjes en laten we op verzoek nog even de foto’s van die dag aan onze gastheer en gastvrouw zien. Zij hebben duidelijk oog voor detail. Als ze de bossen zien, roepen ze in koor dat dit hét gebied is voor champignons. Dat die uitstekend smaken hebben we de vorige avond mogen proeven. Als zijnde vegetariërs is voor ons op deze laatste avond een speciaal visgerecht bereid dat typisch is voor de omgeving van Bordeaux waar de vrouw des huizes geboren is. Het heet lamproie à la bordelaise en heeft drie dagen voorbereiding nodig gehad. Met de ogen dicht smaakt het naar onze ‘hachee’ maar dan zonder de rode kool met appeltjes. Terwijl Yannick uitlegt hoe het is bereid, kijk ik naar een schaal vol zwarte blub. De prei gaat ten onder in de zwarte saus en vis. De rode wijn, het bloed van de vis (!) en een beetje chocolade zorgen voor de zwarte kleur. Het gerecht is geen genot om naar te kijken. De smaak is, laten we zeggen bijzonder. Na nog wat rode wijn en gelukkig een herkenbaar dessert lokt de zachte roep van ons bedje. Conclusie Vanaf Amsterdam is het slechts twee uur vliegen naar Pau. Deze hoofdstad ligt aan de voet van een aantal bergreuzen de Aubisque, Tourmalet en de Col Aspin. In dit karakteristieke stukje Frankrijk kun je prachtige mountainbike tochten rijden al dan niet gecombineerd met het bezoek aan de rijke historie van de dorpjes in de omgeving. Deze regio kent een mild klimaat, waardoor het hele jaar buitenactiviteiten mogelijk zijn. Temperaturen variëren van gemiddeld 10°C in de winter tot gemiddeld 24 °C in de zomer. |