INFORMATIE HOE ER TE KOMEN Vliegen is de enige serieuze optie. Soms is het voordeliger een complete reis te boeken dan alleen een vlucht. Prijsvergelijking heeft zeker zin. Let er wel op dat het ticket inclusief vervoer van je bike is, anders kom je op het vliegveld voor vervelende financiële gevolgen te staan. Informatie: www.vliegtickets.com www.vliegtarieven.nl www.vliegtarieven.be www.goedkoopstevliegtickets.nl VERKEERSBUREAU · Nederland: Kerkstraat 61, 1017 GC Amsterdam.Tel: (0031)9002025905 (€ 0,20 per/min).Internet www.grieksverkeersbureau.nl of www.gnto.gr · België: Louizalaan 172, 1050 Brussel. Tel: (0032)26475770. E-mail : [email protected] Internet: www.grece.infotourisme.com · Websites: www.kretapagina.nlwww.kreta.start.be |
TRANS KRETA deel IBiken in de voetsporen van Griekse goden
De cijfers op de website van de Duitse organisator zijn indrukwekkend. Negen dagen, 1.100 kilometer en 28.000 hoogtemeters over en door bergenketens op het Griekse eiland Kreta. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een nog heftiger avontuur dan zijn soortgenoten. Na de TransAlp, TransRockies en Cape Epic is de TransCreta een uitdaging die ik niet wil missen. Ons verslag is een Grieks epos in twee acten. Het eerste act past in de stijl van de Griekse mythen. De avontuurlijke reis van Odysseus en de heldendaden van Hercules. In het tweede deel komt de vijand uit het paard van Troye. Of is het de toorn van de goden die de race treft? Kreta is een eiland dat zich leent voor een mountainbike evenement. Het op vier na grootste eiland in de Middellandse Zee is meteen ook het meest zuidelijkste gebied van Europa. Met een lengte van 257 km en een breedte tussen de 12 en 60 km, is het eiland groot genoeg om er negen dagen doorheen te crossen. De infrastructuur is uitstekend. Het berglandschap is ruig en indrukwekkend. De ‘bergdichtheid´ is enorm. Het binnenland is gespaard gebleven van massatoerisme dat zich heeft geconcentreerd in een smalle strook aan de noordkust. Van overbevolking is zeker in de bergen geen sprake. De 600.000 inwoners (72 per km²) wonen in hoofdzaak in de steden aan de noordkust. Een ander positief element voor een meerdaagse race is het stabiele klimaat. Hoewel er verschillen zijn tussen het noorden en het zuiden is het in Kreta vanaf eind maart meestal droog. In de zomer is het klimaat veel milder dan op het Griekse vasteland. Dat komt door de ´meltemi´, een verfrissende noordenwind. Het zuidelijk deel van het eiland is naar Afrika gericht. Er heerst een semi-woestijnklimaat. Door de ´sirocco´ regent het in de zomer praktisch nooit. In mei varieert de temperatuur meestal tussen 22 en 30 graden Celcius. Ook op Kreta heeft de indrukwekkende Griekse geschiedenis haar sporen achter gelaten. Bezienswaardigheden en vooral heel veel mythologische verhalen. Als je door de bergen fietst voel je als het ware de aanwezigheid van koning Minos, de zoon van oppergod Zeus. BEFORE THE RACE Een uitputtingslag. Anders kan ik de reis vanuit Nederland naar Kreta niet noemen. Via de organisatie van de TransCreta Race heb ik al maanden geleden voor € 350,- mijn ticket geboekt. Als ik een paar dagen voor de race de vluchttijden doorkrijg, heb ik daar behoorlijk spijt van. Vertrek vanaf het vliegveld Düsseldorf, een tussenstop in Thessaloniki, door naar Athene, vier uur wachten gevolgd door de laatste jump van een klein uur naar Kreta. Feitelijk ga ik rond 08.00 uur thuis weg en kom ik om 01.00 uur op Kreta aan. Dan nog bagage ophalen en een transfer van een uur. Het is al diep in de nacht als ik in bed kruip. Geen goede voorbereiding voor een race. Gelukkig is de start verlaat van 07.30 naar 09.00 uur. De wekker haalt mij uit een comateuze slaap. Het is pas 06.00 uur, maar mijn fiets moet nog race ready worden gemaakt. Langzaam druppelen de andere deelnemers binnen. Niet de hordes die bij een dergelijk evenement horen. Waar zijn alle deelnemers? Op de officiële site was te lezen dat er nog maar 15 van de in totaal 140 startplaatsen beschikbaar waren. 70 deelnemers voor de lange – negendaagse – versie en 70 voor de vijfdaagse variant. In totaal blijken slechts ELF dapperen de weg naar de “zwaarste mountainbikewedstrijd van Europa” te hebben gemaakt. Voor mij als fotograaf een ramp. Hoe krijg ik voldoende bikers in beeld als het merendeel van het startveld uit geharde wedstrijdbikkels bestaat? Zelf behoor ik toch echt tot de categorie hobbybiker. Niet op voorhand wanhopen, ik zie wel. DE ETAPPES Dag 1: Kissamos – Kallergi berghut bij Omalos (74 km / 2600 hoogtemeters) Ongeveer 09.00 uur. De lucht is strak blauw en het is al flink warm. Op minder dan vijftig meter afstand lonken de rimpelloze zee en het goudgele strand. Als startpistool dient een opgeblazen plastic zak. Als die knalt, is de tweede editie van de TransCreta een feit. Al na 50 meter verlaten we het asfalt en volgen we de blauwe pijlen. Buiten Kissamos gaan de trails over olijfbomenplantages. Overal liggen en hangen netten om de waardevolle oogst op te vangen. De teelt van olijven is één van de belangrijke pijlers van de economie van Kreta. Links rechts, omhoog omlaag. Na een kilometer of zeven draaien we het asfalt op. In de afdaling zie ik geen enkele pijl meer. Zelfs niet na een paar zijwegen. Ben ik verkeerd gereden? In de remmen en omdraaien. Zo’n 75 hoogtemeters omhoog. Terug bij de laatste afslag. Toch goed. Afdalen dan maar weer. Pas onderaan de afdaling staat weer een pijl. Niet echt duidelijk allemaal. Vanaf nu onverharde paden. Plotseling een hevig gesis. Lekke band. Blijven rijden, want het vulmiddel in mijn tubeless banden moet het gat dichten. Dat gebeurt langzaam maar zeker. Het gesis sterft langzaam weg. Na een kilometer of wat even stoppen om wat lucht bij te pompen. Op de trails blijft het oppassen geblazen. Ze lijken breed maar moeten worden bereden als een singletrail. Het groene goedje dat op het midden van het pad staat, lijkt op gras, maar is het niet. Er zitten plantjes tussen met kleine venijnige dorentjes. Langzaam maar zeker penetreren die zelfs de dikste noppenband. Voor de deelnemers een onbekend verschijnsel dat tot heel wat lekke banden leidt. Na vijftig kilometer geeft mijn computer aan dat ik er dik 1000 hoogtemeters op heb zitten. Toch ben ik op nog geen 400 meter hoogte. Dat gaat snel veranderen, want de route trekt het Leka Ori-gebergte in. De lange reis van gisteren en het gebrek aan slaap beginnen hun tol te eisen. Tel daarbij op de overgang van klimaat. Thuis nog in een dikke trui, nu dik 30 graden Celcius. Veel sneller dan ik had verwacht voel ik de kracht uit mijn benen vloeien. Op automatische piloot tik ik op grootmoederstempo hoogtemeter na hoogtemeter weg. Een file ‘Kreta stijl’ zorgt voor extra oponthoud. Een herder met een kudde schapen claimt zijn recht op voorrang. Net als thuis op de A2, gewoon geduldig wachten tot de file oplost. Plotseling ligt onder mij, als een groene oase, de door hoge bergen omsloten Omalos-hoogvlakte. Ooit was deze vlakte dé graanschuur van het eiland. Nu ligt het er verlaten bij. Er staan wat hotels en pensions voor wandelaars die als eerste bij de beroemde 18 km lange Samariakloof willen zijn. Net voor de laatste klim tref ik Ruud zittend aan onder een boom. Ruud is een van de drie Nederlandse deelnemers. Ook hij heeft de reis en de hitte nog niet verwerkt en pauzeert even. De resterende 400 hoogtemeters naar de op 1582 meter hoogte gelegen Kallergi berghut zijn ruig en steil. Gelukkig voor vandaag tevens de laatste aanslag op mijn fysieke mogelijkheden. De berghut ligt er schilderachtig bij. Het is zo’n plek zoals je alleen op foto’s ziet. Ik heb de keuze uit overnachten in de berghut, of in één van de tenten van de organisatie. Dat laatste is gratis, voor het eerste moet € 7,- op tafel worden gelegd. Ik tast diep in de buidel en kies voor binnen slapen. Het diner is voedzaam maar sober. Linzensoep gevolgd door veel spaghetti met saus. Dag 2: Kallergi berghut – Askifou (94 km / 2250hm) Na een nacht op een kamer vol snurkende mannen is het weer vroeg dag. Meteen na de start suizen de toppers - en stuiter ik - naar beneden over een pad vol rollende keien. Na een dikke kilometer een hevig gesis. Het geluid komt mij bekend voor. Gisteren hoorde ik het ook al. Met één groot verschil. Gisteren hield het op. Nu gaat het door tot mijn band helemaal plat staat. De scheur in de band is kennelijk te groot voor het vulmiddel. Toch pomp ik de band op. Met resultaat, het gat gaat weer dicht. Maar niet voor lang. Eén kilometer verder opnieuw lek. Een binnenband monteren lijkt slim. Dat is lastiger dan het lijkt. De tubeless band wil maar moeizaam van de velg. Dan het afdichtende lint verwijderen en een binnenband monteren. Door het vulmiddel is het moeilijk te voelen of er toevallig nog ergens een dorentje door de buitenband steekt. De gemonteerde binnenband is binnen de kortste keren lek. Opnieuw zoeken naar een doorn. Ook na lang zoeken vind ik er geen. De tweede binnenband blijft hard. Na de lange afdaling gaat het eindeloos op en neer. De klimmen vragen veel concentratie en kracht. De route dringt diep door in de ‘witte bergen’ met de Lefka Ori (2452 meter) als hoogste punt. Het is één van de drie, keurig over het eiland verdeelde, hoofdgebergten. In het midden van Kreta ligt het Psiloritis of Ida-gebergte (max. 2456 meter). In het oosten ten slotte het Dikti-gebergte (tot 2148 meter). De bergen bestaan voor 97% uit zacht zeekalkgesteente dat door de tand des tijds is aangetast. Resultaat van die erosie zijn ontelbare valleien en kloven. Verscholen tussen de bergen liggen zo af en toe fraaie hoogvlaktes. Mijn voorband loopt langzaam leeg. Twijfel. Vóór ook een binnenband monteren? Er zit er nog maar één in mijn rugzak. Ik besluit het met oppompen te proberen. De band blijft een kilometer of vijf hard genoeg. Daarna weer bijpompen. Door al dat gedoe met de banden komt er van genieten niets terecht. En dat is jammer, want het landschap verdient beter. Door het gebrek aan water hebben hier vooral harde lage bossages een kans. De schoonheid is van een ongenaakbare soort. Eigenlijk is het zo troosteloos dat het gewoon weer mooi is. Na veel uren te hebben doorgebracht met het verwisselen van banden en pompen komt de finish als een verlossing. Ruud en Rob, twee Nederlanders, hebben een pijl gemist. Zij komen pas een dik uur later binnen met twintig kilometer teveel op de teller. En ik voelde mij al zielig. Kun je nagaan hoe R&R zich voelen! Dag 3: Askifou – Agia Galini (104km / 2500 hm) Kort na de start rijden we de Imbros-kloof in. Normaal niet toegankelijk voor mountainbikers, maar voor dit evenement is een uitzondering gemaakt. Tenminste als we voor de wandelaars uit de kloof zijn. De start is daarom om 06.30 uur. “Voor goede bikers grotendeels fietsbaar” orakelt organisator Markus. “Zelf is het mij al eens gelukt, omdat ik de paadjes ken”. Nou rekende ik mijzelf niet onder de door hem bedoelde categorie strakke stuurders, maar de top van het deelnemersveld wel. Na de koers wordt Markus flink onder handen genomen. Hoezo fietsbaar? Zijn terugkrabbelende bewegingen worden hem flink ingewreven. De echte kanjers kwamen tot een 70/30% verhouding tussen fietsen en lopen. Ik had die verhouding ook, maar dan omgekeerd evenredig. Tijdens mijn wandeltocht geniet ik in ieder geval met volle teugen van de omgeving. Een klein beetje duister is het er zo vroeg op de dag nog wel. De rest van de dag bestaat uit de meest fabuleuze vormen van zeezicht. En heel veel en heel steil op- en neer. Zonder materiaalproblemen bereik ik de top van de laatste klim. Tevreden bereid ik mij voor op de slotafdaling naar de zee. Dan gaat het fout. Een pijl die van vorig jaar bleek te zijn trekt mijn aandacht. Zonder het te beseffen zit ik op het parcours van vorig jaar. Als ik tot het besef kom dat ik echt fout zit ben ik al 15 kilometer verder. De 30 kilometer en 500 hoogtemeters extra breken mijn moraal tot de grond toe af. Zeker als ik in de finishplaats ook nog eens een half uur bezig ben om de finish te zoeken. Behoorlijk pissed off zoek ik de douche op. Tijdens het diner is verkeerd rijden hét onderwerp van gesprek. Dagelijks rijden veel bikers verkeerd. Soms zijn ze zelf schuld, maar vaak is de oorzaak de onduidelijk manier van pijlen. Soms staan ze links, soms rechts, dan weer plat op de grond, dan weer tegen een muur of boom. Het blijft een zoekplaatje. Iedereen heeft vandaag wel ergens een pijl gemist. Niet zo beroerd als ik, maar toch. Wellicht had de mythologische draad van Ariadne geholpen. Hij hielp de moedige Theseus tenslotte ook uit het labyrint. Net als de voorafgaande dagen schaft de pot: spaghetti. Nu voorafgegaan door een heerlijke salade. Langzaam begin ik mij af te vragen of er nog iemand is die een ander gerecht kan verzinnen dan spaghetti. Toch moet dat zeker zo zijn, want volgens wetenschappers worden Kretenzers oud en is dat vooral te danken aan het voedsel. Eenvoudige natuurlijke producten waarin olijfolie een centrale rol speelt. De finishplaats Agia Galini stond bekend als een van de mooiste badplaatsen van de zuidkust. Steile steegjes met witte huisjes die tegen de bergwand zijn geplakt. Inmiddels heeft het toerisme toegeslagen en is het plaatsje een stuk minder idyllisch. Op de wat trieste camping waar wij bivakkeren is daar helemaal niets meer van te zien. Tijdens de gezamenlijke maaltijden vormen de bikers steeds meer één familie. Vooral de drie Belgische en drie Nederlandse deelnemers verbroederen snel. Maar ook de contacten met de Duitse en Britse deelnemers zijn uitstekend. Door de taalbarrière verloopt het contact met de ongekend snelle Tsjech wat moeizamer. Dag 4: Agia Galini – Axos (123 km / 2900hm) Gek genoeg raak ik langzaam maar zeker uitgerust. Vandaag ga ik mijn uiterste best doen om vooral niet verkeerd te rijden en geen materiaalpech te krijgen. Nederlander Rob houdt de race voor gezien. Zijn lichaam wil niet meer. Waarschijnlijk heeft hij de CapeEpic race van een paar weken geleden nog in de benen. Ruud, ‘huisarts dokter Jan’ en ik besluiten het eerste deel van deze dag samen te rijden. De eerste 38 kilometer gaan op en neer over technisch niet al te moeilijke trails. Langzaam stijgen we vanaf zeeniveau tot we bij de eerste verzorging op ongeveer 400 meter hoogte staan. Zonder het zo te hebben bedoeld, hebben we Ruud los gereden. Na 20 minuten wachten besluiten Jan en ik verder te rijden. Het feest barst los. Eén klim van 800 hoogtemeters over een niet al te steile goed te rijden schotterweg. Het uitzicht over het dal onder ons is in één woord super. Eenmaal boven volgt een korte afdaling. We zitten nu in een wereld die is omringd door bergen. Na opnieuw een klim loopt de trail dood bij een kapelletje. Het bouwwerk ligt hier werkelijk tussen niks en nergens. Bij de briefing heeft organisator Markus aangegeven dat hij hier zou staan. We zien niemand. Gelukkig hebben we tijdens zijn uitleg goed opgelet en weten we dat er nu een geitenpadje op het programma staat. De singletrail blijkt voor het grootste deel te rijden. Tot onze verbazing staat Markus halverwege de afdaling met een videocamera te spelen. Let liever op de veiligheid van je deelnemers! Opnieuw een vette klim. Technisch een stuk lastiger dit keer. In de zon is het zoals gebruikelijk weer eens veertig graden Celcius. Mijn hoofd lijkt wel een lekke koppakking. Liters vocht lopen er uit. Met de koeling gaat het even wat minder. Ik schakel een tandje terug en zie Jan meter voor meter van mij weg rijden. Jammer want net nu komen de mooiste panorama’s van de hele TransCreta. In de verte ligt de Psiloritis, met een hoogte van 2456 meter de hoogste berg van het eiland. Het streepje ijs dat op die berg ligt, geeft heel even een Alpen gevoel. Kilometers lang volgt de trail glooiend de bergwand. Het zicht op de omringende bergen is perfect en van een oogverblindende schoonheid. Via een steile klim het dal uit. Even lekker zoeven over een asfaltweg, maar niet voor lang. Een korte schotterweg en dan omhoog over een soort skischans van 25%. De komende twintig minuten bestaan uit schuttherapie. Een ruig keienpad wekt een verlangen op naar een fully met 68 cm veerweg. Verlangen is mooi, maar ik moet het doen met een hardtail met tien centimeter suspension. In het dorpje voor Axos staan geen pijlen meer. Daar hebben kennelijk meer bikers last van gehad, want een paar dorpsbewoners wijzen heftig in de richting waar ik heen moet. In de laatste vijf kilometer ontbreken alle pijlen. Foutje van de organisatie. Na de finish zie ik dat mijn bike een traantje heeft gelaten. Er is de nodige olie uit de voorvork gelopen. Joepie, eindelijk geen spaghetti, maar heerlijke Griekse gerechten. Onder het eten hebben we genoeg stof om over te praten, want de zeven deelnemers aan de ‘korte’ TransCreta voegen zich bij ons. Vriend Ruud is niet bij het diner. Hij is nog op de trail. Om onduidelijk reden is hij op een verkeerd pad terecht gekomen en heeft drie uur met de bike op zijn nek een berg beklommen. Als hij een paar uur later aankomt is hij kokend. Toen Ruud verwachtte dat hij verkeerd zat, heeft hij Markus gebeld. Die vertelde dat hij vooral door moest gaan. Dat klopte helemaal niet. Een stevige aanvaring tussen Markus en Ruud volgt. Om voor iedereen onduidelijke redenen neemt Markus, Ruud uit de strijd. Voor mij een onbegrijpelijk besluit, dat geen recht doet aan het doorzettingsvermogen van deze deelnemer. Met een dubbel gevoel kruip ik vroeg in bed. Aan de ene kant gelukkig dat ik vandaag een dag had zonder problemen, aan de andere kant het gevoel dat de organisatie zo niet met mensen om mag gaan. In deel II hetvervolg. Langzaam maar zeker voltrekt zich een koningsdrama. De uitkomst is onverwacht, verbijsterend en dramatisch. |