INFORMATIE BESTEMMING
Belangrijke adressen · Italiaans verkeersbureau In Nederland: Stadhouderskade 6, 1054 Amsterdam. Tel: (0031)20-6168244, Fax: 020-6188515. E-mail: [email protected], internet (Rome): www.enit.it · Italiaans verkeersbureau in België: Louizalaan 176, 1050 Brussel. Tel: (0032)2-6471741, Fax: 02-6405603. E-mail: [email protected], Internet (Rome): www.enit.it · VVV Vigolana: Via S. Rocco 4, I-38040 Vattaro (Trento). Tel: (0039)0461-848350, fax: (0039)0461-848050, e-mail: info@vigolana.com internet: www.vigolana.com · Mountainbikegids: Marco Bianchini. Tel: (0039)3475019590 of via VVV Vigolana · Interessante internetsites : www.italiehuis.nlwww.italybikehotels.it weerbericht: www.provincia.tn.it/meteo Bike routes De mountainbikekaart van de 60 km van Vigolana (60 km dell’altopiano della vigolana) kost samen met de cd-rom € 3,60. Op de kaart staan behalve de 60 km route, nog 14 andere routes, compleet met hoogtekaart en omschrijving in het Duits. Door de perfecte schaal van 1:20.000 is het zonder problemen mogelijk om zelf routes te maken. Ook verkrijgbaar is de mountainbikekaart van het gebied rond de meren Levico en Caldonazzo in de streek Valsugana (schaal 1:40.000) met daarop 15 tochten. Weer/beste tijd Het voor- en het najaar zijn de beste tijd om in Vigolana te biken. In de zomer kan het er flink warm zijn. In de winter ligt er sneeuw op de bergen. Hoe er te komen Vanaf Heerlen rij je in de richting Aken over de A4 naar de A61 richting Koblenz. Blijf de A61 volgen tot Ludwigshafen. Daarna over de A5 richting Karlsruhe en de A8 richting Stuttgart, Ulm naar München. De A99 voert je over de rondweg München. Daarna verder over de A8 richting Innsbruck en Salzburg. Volg de A93 en de A12 naar Innsbruck. Over A13 naar Brenner. Die heet in Italië A22. Volgen in de richting Bolzano (Bozen) en Trentino (Trento). Neem de afrit Trento Centro. Volg daarna 15 km de A 349 naar Vigolo Vattaro en je bent in het centrum van Vigolana. Overnachtingen Informatie bij de VVV. Zelf boekten wij het op mountainbikers ingestelde hotel Al Pain. Er is een afsluitbare garage en gereedschap aanwezig. De eigenaar is zelf ook een fanatieke biker, dus hij weet wat bikers wensen en kan je informeren over de routes. Hotel Al Pain, Via Frica 16, Pian dei Pradi, I-38040 Vattaro.Tel (0039)0461-846945, fax: (0039)0461-846971, e-mail: [email protected] internet: www.hotelalpian.com Lunchpakket, mountainbikekaart en parkeerplaats voor de fiets zijn dan inbegrepen. Eten en drinken In de stadjes zijn een aantal restaurants, cafés en pizzeria’s. Er is een beperkt aantal berghutten (rifugio) die normaal gesproken het hele jaar open zijn. Rond de populaire meren Levico en Caldonazzo is de restaurantdichtheid vele malen groter. In Trentino en Rovereto zijn ontelbare eet- en drinkgelegenheden. Wat is er verder te doen · Andere sporten: Behalve wandelen, paardrijden en klimmen zijn de mogelijkheden om andere sporten te beoefenen gering. Uitstapjes: · In 15 autominuten naar Trentino voor diegenen die van grote steden houden met veel historische bezienswaardigheden. Gratis rondleidingen: www.apt.trento.it. · Kleinschaliger, maar sfeervol is Rovereto (30 minuten). Museum Mart voor moderne kunsten www.mart.trento.it. · Meer tijd? Venetië is in ruim twee uur met de auto bereikbaar. |
Italiaanse romantiek
VIGOLANA Tekst en foto’s: Ronald en Ingrid Jacobs Aan de voet van de Dolomieten, grenzend aan een paar schitterende meren, ligt de streek Vigolana in de Italiaanse provincie Trentino. De bergen, het boerenleven en kleine romantische dorpjes, forten en kastelen, bepalen de sfeer. Massatoerisme is hier onbekend. Vigolana is een gebied waar de rust regeert en bikers welkome gasten zijn. Ik probeer me er tegen te verzetten, maar het gebeurt ieder jaar weer. Al vroeg in het voorjaar ontkom ik niet aan ‘sunshine bikekriebels’, die me dwingen aangenamer oorden op te zoeken. Thuis is het guur en koud, maar de weergoden in het land van pasta, pizza en cappuccino hebben een beter humeur. Mijn zoektocht op het internet leidde me naar de streek Vigolana. Vigolana ligt in Noord-Italië op ongeveer vijftien kilometer ten zuidoosten van de Italiaanse stad Trentino. Gelegen tussen een paar flinke bergen vormt Vigolana de overgang tussen het Etschadal en de streek Valsugana. Valsugana is bij veel Nederlandse en Belgische vakantiegangers een bekend gebied. Vooral vanwege de campings rondom het schitterende Levico- Caldonazzomeer. Vigolana is een hoogplateau met een gemiddelde hoogte van rond de 700 m. Het lekkere voorjaarsweer is hier voor een deel te danken aan de omringde bergen. Die beschermen de streek tegen de koude wind uit het noorden. Het milde klimaat is aan de natuur af te lezen. Naast naaldbomen vind je hier ook allerlei soorten loof- en fruitbomen. Grote steden en drukke doorgaande wegen vind je hier niet. Vigolana is boerenland, in de beste betekenis van het woord. De drie stadjes die Vigolana rijk is, zijn de titel ‘stad’ niet waardig. Bosentino, Vigolo Vattaro en Vattaro zijn niet meer dan uit de kluiten gewassen dorpen. De oude dorpskernen ademen nog de sfeer van de Romeins antieke tijd. Smalle steegjes, dromerige pleinen met een fontein, huizen met fresco’s aan de buitenkant en kleine kerkjes met fresco’s aan de binnenkant. De dorpsbakker, een pizzeria en het dorpscafé bepalen de bedrijvigheid. Zeker in het voorseizoen heerst hier een serene rust. Kijken we naar de historie, dan was die rust, vaak ver te zoeken. Er is heel wat gevochten in dit gebied. Eerst om de handelsroute naar het noorden. Later, in de eerste wereldoorlog, vanwege de strategisch ligging. Vele kastelen en forten zijn zichtbare overblijfselen van een roerige geschiedenis. ROUTEKAART Voor we naar ons hotel rijden, gaan we eerst even naar het kantoor van de Consorzio Turistico Pro Loco Altopiano della Vigolana. Of simpelweg gezegd: de locale VVV. In het kleine kantoortje in Vattaro worden we uiterst behulpzaam geholpen. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Vol enthousiasme vertelt de vriendelijke juffrouw over de uitgepijlde routes. Voor niet al te veel geld krijgen we een uitstekende routekaart en een cd-rom mee. Attributen die ons de komende week prima helpen de weg te vinden. Om het ons nog gemakkelijker te maken, gaan we morgen eerst een dagje met een gids mee. Het is tenslotte vakantie nietwaar. ITALIAANSE BIKE OF NIET Een nog wat schuchtere ochtendzon maakt ons wakker. Yes, tijd voor een voedzaam ontbijt, een cappuccino, de werkstress van thuis achterlaten en klaar om op ons stalen ros te springen. Onze gids komt binnen en slaat op één been nog even een snelle espresso achterover. Buiten staat zijn nieuwe bike te glimmen. Hij stelt zich voor: “Marco, Marco BIANCHIni”. Ik kijk naar buiten en kan een vette smile niet onderdrukken. Marco is zo’n beetje de naamgever van het roemruchte op en top Italiaanse merk BIANCHI en nu komt hij aanzetten met een heuse all American: Cannondale. Als ik mijn gezicht weer in de plooi heb, is het de hoogste tijd om de streek te gaan verkennen. ALLEEN Marco blijkt een super relaxte kerel die het gebied kent als zijn broekzak. We spurten weg bij ons hotel in het gehucht Pian dei Pradi (850 m) – bestaande uit zes huizen en ons hotel - en rijden meteen een smalle onverharde weg op. Niks warming-up, meteen aan de bak. Mijn longen vullen zich met schone, frisse berglucht. De track is zo steil dat zelfs de diep weggestoken longblaasjes, hun deel krijgen. Royaal boven de 1000 meter vlakt het pad wat af en vervolgt zijn weg licht golvend. Althans voorlopig. Hier, op het smalle pad tussen de dichte begroeiing op de flanken van de 2150 meter hoge berg Vigolana, komen we niemand tegen. De wereld is even voor ons alleen. Na een flink aantal hoogtemeters te hebben verloren, rijden we het bos uit en komen op een Alpenweide terecht. Onder ons zien we het stadje Vattaro met daarachter de ruige berg Marzola (1738 m). Wat nu al opvalt, is de enorme diversiteit aan panorama’s. En dan te bedenken dat het mooiste allemaal nog moet komen. Na de weide gaat het pad zoals te verwachten viel, weer flink omhoog. Na een paar kilometer lijkt de weg te eindigen, maar Marco loodst ons over een singeltrack naar beneden. Her en der liggen flinke stenen onder bladeren verstopt. Een paar boven de grond uitstekende boomwortels maken het leven er niet gemakkelijker op. Voorzichtigheid blijft geboden! Na wat bochten en keren dalen we verder af en rijden over het plateau tussen wat boerderijen en fruitbomen door. Het zonnetje blijft schijnen en de temperatuur loopt op tot een zeer aangename waarde. FORTEN Voor het allemaal wat al te relaxed wordt, starten we vanaf 600 meter hoogte de klim naar het Oostenrijks-Hongaarse fort Brusaferro (800 m). De grote grijze blokken van het fort staren ons somber aan. Binnen is niet zo veel fantasie nodig om te zien waar de kanonnen stonden. Klaar om hun dodelijke lading over de vijand uit te storten. Strategisch gekozen is de locatie van het fort zeker. Hoog boven het dal met vrij zicht op de steden Trentino en Rovereto. En vrij zicht betekent vrij schotsveld. Dit fort is er slechts één uit een hele keten. Voor de tegenstanders moet het geen pleziertje zijn geweest om zich een weg door het dal te wanen. Voor de soldaten in het fort was het evenmin aangenaam verpozen. In de winter is het hier tochtig, klam en koud. Gek eigenlijk te bedenken dat de forten nu, zo’n honderd jaar later, geen enkele militair-strategische waarde meer hebben. Eén kruisraket, en zeg maar dag met het handje. DEJÁ VUE Als we verder rijden zie ik een routebordje met het opschrift ‘cento km dei forti’, wat zo veel betekent als ‘de honderd kilometer van de forten’. Ik krijg een heftig dejá vue gevoel. Ik begin nog net niet te shaken, maar een koude rilling kan ik niet onderdrukken. Diep uit de krochten van mijn geest borrelt de ervaring naar boven van de koninginne-etappe van de eerste Adidas TransAlp Challange. Na vijf dagen intensief mountainbiken en ruim 100 kilometer in de zesde etappe, sta ik boven op een berg. Het regent heftig. De landschappelijk onovertroffen, maar uiterst steile Kaiserjägerweg heb ik net overwonnen. Volgens het routeboekje moeten we nu 25 kilometer volgen van de ‘cento km dei forti’. Een blik op het hoogteprofiel doet vermoeden dat de klimmen nogal meevallen. Ik ben nog wonderbaarlijk fris en start vol goede moed aan de laatste kilometers van die dag. Het blijkt een miscalculatie van de eerste orde. De route van het fort bestaat uit oneindig veel korte, vaak steile klimmen, singletracks en ontelbare bochten en draaien. Door het water dat Pluvius over ons heeft uitgestrooid zijn enkele stukken veranderd in een grote modderpoel. Ik lijd, ik zie af zoals ik nog nooit in mijn leven heb afgezien. En toch, wonderbaarlijk genoeg, klinkt de naam ‘cento km dei forti’ mij achteraf als een mooie symfonie in de oren. DE BISSCHOP Dit keer verlaten we al snel de route van de forten en over een snelle afdaling vallen we Vigolo Vattaro binnen. In het locale dorpscafé stoppen we even voor een welverdiende real Italian espresso. Na de nodige omzwervingen staan we voor de laatste klim terug naar ons hotel. Om daar te komen rijden we door het schitterend tegen de bergwand geplakte dorpje Centa San Nicolò (833 m). De hoofdzakelijk boerenbedrijven staan dicht op elkaar gepakt. Onlogisch dicht zelfs, er is tenslotte ruimte genoeg. Wie de geschiedenis van het dorp kent, denkt daar anders over. Bisschop Federico Vanga gaf in 1216 aan Urico en Enrico van Bozen toestemming voor de bouw van maximaal twintig boerderijen. Daarvoor hoefden ze de eerste zes jaar niets te betalen en daarna zeven Lire (< € 0,01) per inwoner en boerderij. Reden genoeg om met de ruimte te woekeren. De huidige problemen van het dorp zijn groter; het zakt langzaam van de berg af. Gelukkig deze avond nog niet, want wij eten ter plaatse in een ‘Agriculture’. Heel bijzonder. In dit oeroud eethuis doen we ons te goed aan de meest uiteenlopende traditionele streekgerechten. En niks eigen tafel, samen met de ‘locals’ aan lange tafels eten we en drinken we veel flessen streekwijn leeg. Luidruchtig, sfeervol, bijzonder en bovenal gezellig! 60 Km Dell’altopiano Della Vigolana Als we opstaan, zijn de locale gerechten nog niet helemaal gezakt, dus bij het ontbijt doen we het rustig aan. Vandaag staat de mountainbikeronde '60 Km Dell’Altopiano Della Vigolana' op het programma. De mooie Italiaanse naam wil niet meer zeggen dan ‘de 60 kilometer van het hoogplateau Vigolana’. Die route is de moeite waard. In 63 kilometer en 1930 hoogtemeters, met een gemiddeld stijgingspercentage van ruim 6%, krijgen we een perfect beeld van de streek. We biken door boomgaarden langs de flanken van het Caldonazzomeer en zien het helder blauwe water onder ons. Vanaf het op ‘slechts’ 1190 meter gelegen hoogste punt van de route hebben we een perfect zicht op de 2150 meter hoge berg Vigolana met haar puntige toppen. We suizen over piep kleine paadjes en hebben soms het idee door de tuinen van de dorpsbewoners te rijden. De enkeling die we daarbij zien, groet ons vriendelijk en wenst ons goede reis. Een heel enkele keer is een klim te steil of te technisch en maken we van onze bikes een veel te dure wandelstok. Kortom we genieten in de voorjaarszon van alles wat mountainbiken zo mooi maakt. Althans bijna alles, want we moeten het after-biken niet vergeten. Cappuccino en overheerlijke pasta’s of pizza’s, wat wenst een biker nog meer? CONCLUSIE Voor crosscountry mountainbiken heeft Vigolana alles in huis. Super panorama’s, veel of weinig hoogtemeters, technisch eenvoudig of extreem lastig, brede paden of singletracks: je hebt het voor het kiezen. Weken kun je hier biken zonder dezelfde route te rijden. De 60 km tocht dwars door Vigolana en de 100 km van de forten zijn duidelijk genoeg uitgepijld om ze zonder routekaart te rijden. Om de andere genummerde korte routes aan elkaar te knopen is de mountainbikekaart van de VVV onontbeerlijk. Voor uitgaan of winkelen, moet je naar Trentino of Rovereto. |