INFORMATIE Toerismebureau Alberta: www.TravelAlberta.com Bikepark Calgary: www.canadaolympicpark.ca VVV Canmore: www.tourismcanmore.com VVV Banff: www.banfflakelouise.com 8-daagse race door dit gebied: www.transrockies.com |
Canada Rocky Mountains deel Ivan Calgary naar Banff
Tekst en foto’s: Ronald en Ingrid Jacobs Het is eind augustus als we stevig vermoeid in Calgary uit het vliegtuig stappen en voet zetten op Canadese bodem. Een enorme Chevy MPV staat, zoals afgesproken, op ons te wachten. De fietsdozen liggen losjes achterin. Ons gevoel voor verhoudingen passen we meteen aan, dit is Canada en alles is hier BIG. In dit op één na grootste land ter wereld is ruimte in overvloed. Gemeten tussen de twee oceanen is Canada 5500 km breed en van noord naar zuid 4000 km. CALGARY Ons eerste hotel ligt aan de rand van Calgary (950.000 inwoners) tegenover het Olympic Park. Het complex, waar in 1988 de Olympische winterspelen zijn gehouden, biedt ook onderdak aan een heus bikepark. Daar zijn Canadese bikers gek op. Hoe extremer hoe beter. Vanuit ons hotelraam hebben we zicht op de karakteristieke springschans, hoog op de heuvel gelegen. Een jetlag van Calgary naar Tokio wekt ons al vroeg. Het voordeel is dat rond 05.30 uur de mountainbikes gemonteerd klaar staan. Om een beetje te acclimatiseren, verkennen we eerst down town Calgary. De stad oogt zakelijk. In het centrum staan hoge hightech kantoorgebouwen en hotels dicht op elkaar gepakt te pronken. Niet dat daar echt een reden voor is, want er is in de omgeving ruimte genoeg. Maar hoog geeft uitstraling en status. Brede, soms wel zesbaanswegen, verdelen het centrum in enorme rechthoeken. Daar tussenin kantoren en ontelbare ondergronds met elkaar verbonden winkelcentra. Een paradijs voor winkelfreaks. Gezellige buitenterrasjes zijn er op één hand te tellen. OLYMPISCH BIKEPARK Na de verlate lunch staat het bikepark op de agenda. Dat sluit net haar deuren vanwege een naderend noodweer. Inderdaad, vanuit de verte trekt een pakket angstaanjagend zwarte wolken in een noodgang onze kant op. Jammer, onze noppenbanden beroeren zelfs geen klein deel van de 25 kilometer singletrail. Van de ‘double-black downhill’ en het merendeel van de spectaculaire houten ‘north shore-baan’ wisten we dat al op voorhand. Die zijn voorbehouden aan specialisten op dikke freeriders. Een paar uur later zijn de hoosbui en de rukwinden voorbij. De baan blijft helaas dicht. CANMORE Volgens planning vertrekken we de volgende ochtend naar de 130 km noordelijk gelegen toeristenstad Canmore in de Rocky Mountains. De Trans Canada Highway laten we voor wat-ie is en volgen de landschappelijk aantrekkelijke route 1A. Het uitgestrekte prairielandschap met her en der een (rodeo) ranch, een paar fotogenieke meren, de verlatenheid en de zich alsmaar duidelijker aftekenende spectaculaire bergen, maken ons steeds enthousiaster. Na een dikke twee uur autorijden is het gedaan. Niet erg want we bevinden ons nu in de Rocky Mountains. Dat enorme gebergte is maar liefst 4800 km lang en loopt dwars door de Verenigde Staten en Canada. RUNDLE RIVERSIDE SINGLETRACK anmore is voor veel backpackers en toeristen in campers dé start van een tour door de Rockies. Wij melden ons bij de locale VVV. Daar staat de goedlachse Heather al op ons te wachten. Het aanbod om met een auto de eerste berg op te rijden, wijzen we resoluut van de hand. Het zijn tenslotte maar driehonderd hoogtemeters! Weten wij veel dat vijf van de klimkilometers over een stoffige witte zandweg gaan en dat dit meteen de hoofdweg is naar het toeristengebied Kananaskis. Iedere auto die voorbij komt betekent stofhappen. Als we de Goat Creek Trail opdraaien, is dat ongemak snel vergeten. Het kilometerslange golvend pad gaat dwars door dichte dennenbossen en slingert langs de loop van een kleine rivier naar de volgende toeristenstad Banff. Technisch en conditioneel geen enkel probleem. Dat verandert als we terugdraaien en de Rundle Riverside singletrack oprijden. Een smal pad boordevol boomwortels afgewisseld met rotsblokken. De ‘slechts’ tien kilometer lijken eindeloos te duren. Zittend op een hardtail is dat heftig afzien. Dan totaal onverwacht, wijken plotseling de ondoordringbare wouden en laten de omringende bergen zich van hun mooiste kant zien. Kicken! Bijna euforisch dalen we de laatste van de 60 kilometers af terug naar Canmore en besluiten de dag met een koffiestop. In dit land schenken ze in koffieshops overigens gewoon koffie. High word je in Canada van de natuur en niet van weed. De koffieprijzen zijn een stuk aantrekkelijker dan thuis. Een kop kost meestal zo rond de € 1,50. Er is keuze uit diverse soorten en dito smaken en de hoeveelheid is van het formaat vissenkom. Wat vooral opvalt is de relaxedheid van de Canadezen. Van de jachtigheid die Nederlanders zo kenmerkt is hier niets te merken. Hier nemen de mensen nog tijd voor elkaar. HOODOOS TRAILS Heather vond het kennelijk leuk om met ons te biken, want de volgende dag staat ze weer goedgehumeurd klaar. Ze ziet ons met beenstukken, dik shirt en jack verschijnen. Niet vreemd, want de temperatuur is een graad of acht. Heather lacht: “over een half uurtje heb je niks meer aan die warme kleding!” Klopt. Als de zon haar heftige stralen over ons uitstort, speert de temperatuur tot dik in de twintig graden. Vandaag rijden we de Hoodoos Trails net buiten Canmore. Dit singletrail paradijs ligt vol korte steile klimmen, snelle achtbaan-achtige-kombochten, rotsachtige passages en dat alles afgewisseld met wat technisch trailwerk. Royaal voor iedere bocht roept Heather telkens: “Hi Bear”. In dit gebied, met de grootste beerdichtheid ter wereld, is dat geen overbodige luxe. Naast de trail staan diverse soorten bessenstruiken en die lokken de beren als magneten naar de paden. Beren mijden mensen liever, dus bij geluid trekken ze zich terug in het woud. Vandaar dat mensen roepen, zingen of bellen aan hun kleding dragen. Wij leven tussen hoop en vrees. Natuurlijk willen we super graag een bruine-, zwarte- of Grizzly beer zien. Maar, een onverwachte ontmoeting kan heel verkeerd aflopen. Dat wil ik mijn fiets natuurlijk niet aan doen, want wat moet-ie zo zonder mij? Als extra veiligheid hebben we een flacon ‘bearspray’ ter grootte van een kleine brandblusser bij ons. De zeer geconcentreerde pepperspray die daar in zit, is in Nederland goed voor een enkele reis naar het politiebureau. Hier hoort het bij de standaarduitrusting van biker en hiker. BALDY PASS Voor de volgende tocht moeten we een dik half uur met de auto naar het zuiden. De auto vindt een plaatsje aan het begin van Highway 68. Bij een highway denk je aan een strak geasfalteerde autosnelweg. Niets is minder waar. Deze weg is een breed desolaat grindpad dat we na 1,5 km verlaten om aan de stevige klim naar Baldy Pass te beginnen. Mountainbiketechnisch is de trail een uitdaging. Het steile, steeds smaller wordende pad ligt vol obstakels en de ondergrond wisselt sterk. Soms zanderig, dan weer een wirwar aan boomwortels, losse stenen of rotsen. We zijn niet echt onder de indruk van het landschap. Het mooiste stuk van de route is over de asfaltweg terug langs het Barrier Lake naar de auto. BANFF Met een goed gevoel verlaten we Canmore en verkassen we naar het dertig kilometer noordelijker gelegen Banff. Het mondaine toeristenoord dankt zijn populariteit aan het enorm nationale park met dezelfde naam. In dit 6500 km² grote park liggen maar liefst 25 bergtoppen boven de 3000 meter en ontelbare onverharde wegen en paden. Bij de locale VVV halen we de Mountain Biking and Cycling Guide. Een blik op die kaart maakt duidelijk dat biken niet overal is toegestaan. Het is geen probleem om de anderhalve dag die we ter beschikking hebben met een paar mooie tochten in te vullen. We beginnen met de Bow Falls Hoodoos Trail die ons over een steeds spectaculairder pad langs de Bow rivier naar Banff brengt. Hoe het met ons verder gaat in Banff, Lake Louise en tot slot via de Icefield Parkway naar Jasper, kun je lezen in de volgende uitgave van Bike Freak Magazine. |