Informatie: www.banfflakelouise.com / www.jaspercanadianrockies.com Biken rond Jasper: bij Source for Sports, 406 Patricia Street in Jasper hebben ze een kaartje beschikbaar met een serie mooie XC-trails. www.jaspersports.com Verder: www.overlandertrekking.com Wij verbleven in: Lake Louise: Lake Louise Inn www.lakelouiseinn.com Jasper: Jasper Inn www.jasperinn.com Beste tijd: eind mei t/m begin oktober |
Canada Rocky Mountains deel IIvan Banff naar Jasper
Tekst en foto’s: Ronald en Ingrid Jacobs Moeder natuur is dè onbetwiste winnaar in de Canadese Rocky Mountains. Grootser en mooier is een berglandschap niet te scheppen. In dit tweede deel van ons Canadees mountainbikeavontuur trekken we steeds dieper de Rockies in. Via Bannf en Lake Louise over de oogstrelende Icefields Parkway naar Jasper. Een onvergetelijke reis! Banff (1384 m) Met in totaal meer dan twee miljoen hectaren, vormt het berglandschap rond Banff één van de grootste beschermde natuurgebieden ter wereld. Biken is er beperkt toegestaan. Dat is niet zo heel erg, want voor de anderhalve dag die we ter beschikking hebben, zijn er voldoende spannende routes. De Bow Falls Hoodoos Trail brengt ons over een steeds spectaculairder pad langs de Bow rivier naar Banff. We stoppen even om van het uitzicht over het water te genieten. De zon staat nog laag en de zilveren schittering over het steenkoude gletsjerwater is sprookjesachtig. Afgeleid door zoveel moois draai ik mij om en blijf met één van mijn (flap)oren achter een tak haken. Pijn! Vanuit mijn tenen borrelen kreten op in een niet voor herhaling vatbaar vocabulaire. Daarna roept de trail weer. Na een paar technische passages en een blik op de waterval komt Banff in zicht. Iedereen die ons kent weet dat de geur van dampende koffie een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent. In de koffieshop houden de druk in de weer zijnde dames achter de toog op met werken. Ze staren me ademloos aan. Nou lijk ik in de verste verte niet op Brad Pitt, dus mijn onweerstaanbare mannelijkheid is niet de oorzaak. Mijn grote vragende ogen worden beantwoord met wijzende vingers naar mijn schouder. Die is vuurrood van het bloed. Net als mijn nek trouwens. De dames schieten te hulp. Een kwartier later heb ik een halve vierkante meter pleister op mijn oor en lurk, geheel schoongewassen, aan een dampende koffie en knabbel aan een sandwich. Zelfs met een gescheurd oor is het leven in Canada de moeite waard. Bannf city is overigens niet veel meer dan een paar musea, toeristenverblijven en toeristenwinkels. Het omringende landschap lokt, niet de stad. Lake Louise (1539 m) We verkassen naar Lake Louise. Een stadje beroemd vanwege het gelijknamige meer dat een oud gletsjerdal heeft gevuld. Op foto’s in brochures ziet het er wonderschoon en verlaten uit. Landschappelijk is het inderdaad top. De droom wordt een beetje verstoord door de ontelbare toeristen die de keurig aangelegde wandelroute overspoelen. Dan blijkt de waarde van de mountainbike. Vanaf het meer start een avontuurlijke en mooie route. De start is wat lastig te vinden, maar daarna is het feest. Een handdoek smal pad slingert door het dichte woud langs de bergrand. Iedere vijftig meter een bocht, af en toe een kort klimmetje of een dito afdaling. Het overgrote deel is zonder al te veel technische hoogstandjes rijdbaar. Toch opletten voor rotsblokken en boomwortels. Af en toe een stukje lopen. Steeds ligt de wijdsheid van het berglandschap aan onze voeten. Een uurtje later suizen we van de berg af. Beneden eindigt de trail op de voormalige highway. Nu verboden voor auto’s en dus helemaal verlaten. Over het zwaar versleten asfalt rijden we terug naar ons hotel. Icefields Parkway Voor dag en dauw loopt de wekker af. Bij de locale bakker annex koffiebar is het druk met toeristen die ‘pluk de dag’ in hun credo hebben. Gewapend met een paar broodjes en een halve liter koffie starten we onze huur MPV. De bikes liggen achterin te rusten. Als de MPV de Trans Canada Highway verlaat en de 230 km lange Icefields Parkway oprolt geldt als nooit tevoren dat ‘de weg is het doel’. De misschien wel de mooiste weg ter wereld klimt langzaam naar 2086 meter en voert langs honderd gletsjers, turquoise bergmeren, tientallen watervallen en snelstromende rivieren. Gezien de immense bekendheid van de Parkway ligt het voor de hand dat het druk is. Dat valt erg mee. Naar Nederlandse begrippen is het zelfs extreem rustig. Zo af en toe een camper, auto of een dappere biker met meer tijd dan wij. Iedere stop is de moeite waard. Een wandeling of gewoon vanuit de auto naar de wel erg fors uitgevallen edelherten staren. Schuw zijn die beesten voor geen meter. Uitstappen is uit den boze. Ze mogen een uiterlijk met een hoog knuffelgehalte hebben, feitelijk is het ruim vijfhonderd kilo agressieve onberekenbaarheid. In de bronstijd nemen de hormonen van de mannetjes de regie. Edelherten zorgen voor meer gewonden dan beren. Het is maar dat je het weet. Euforisch gestemd doemt Jasper op. Ook dit stadje bestaat bij gratie van het toerisme. Enorme trailerparcs, hotels, restaurants en de verplichte souvenirwinkels bepalen het beeld. Jasper (1058 m) Mister mountainbike van Jasper, George Andrew, heeft ons uitgenodigd voor het diner. Hij heeft niet alleen de naam, maar ook het uiterlijk van een echte movistar. Zijn atletische lichaam heeft ruim vijftig jaar op de teller. Het is moeilijk voor te stellen dat George een paar jaar geleden nog meer dan honderd kilo woog. Na de veel te vroege dood van een paar vrienden heeft deze succesvolle ondernemer zijn leven over een andere boeg gegooid. Een soort ‘het roer om’ in Canada. Zijn leven bestaat nu uit gezond eten, niet te veel drinken en heel veel sport. Een felgroene Specialized Epic verkiest hij boven zijn dikke terreinauto. Dat ik op een rode Epic mijn dagen slijt, zorgt voor onmiddellijke en onvoorwaardelijke verbondenheid. Zo gaat dat met bikers. Stipt om negen uur sta ik zoals afgesproken voor ‘Source for Sports’, de enige fietsenwinkel in het kleine centrum van Jasper. Even later komen George en zijn fietsmaat Trevor Lescard aanrijden. Zonder het te beseffen maak ik deel uit van een historisch moment. Trevor is de eerste biker die een vergunning heeft om in dit gebied bedrijfsmatig toeristen op de bike te begeleiden. En die eerste toerist, dat ben ik. De route is lekker afwisselend. Singletrail op, singletrail af. De klimmen zijn niet al te lang en de steilheid wisselend sterk. De uitzichten zijn aangenaam. Soms rijden we vlak langs een druk kabbelende rivier. Even later tussen de omringende bergen. Als blijkt dat ik rijtechnisch wat meer in mijn mars heb dan wordt verwacht van een laaglander, zoeken Trevor en George steeds uitdagendere paden op. De gemiddelde snelheid loopt op. Na een kilometer of veertig en duizend hoogtemeters geeft Trevor de pijp aan Maarten. Hoewel hij half zo oud is als onze filmster is hij helemaal leeg. Het is niet mijn gewoonte om fietsmaten leeg te rijden. ‘Samen uit - samen thuis’, is mijn motto. Trevor draait om en we spreken af in de pub van George. De bikende goeroe van Jasper laat mij nog even alle hoeken, gaten, boomwortels, rotsblokken en lastige klimmetjes van het gebied zien. Met de teller op dik zeventig kilometer parkeren we de bikes voor de pub. Er gaat een dik slot om, want ook in Jasper is een dure mountainbike een gewilde prooi voor het gilde met de veel te lange vingers. De barkeeper vraagt welk type bier van de ruim honderd mogelijke ik hebben wil. Mijn gemeende antwoord: “het warme zwarte met melk” zorgt voor algehele hilariteit van een hele rij barzitters. Die hebben zeker de hele dag niet veel te doen, want zó leuk was hij nou ook weer niet. Na nog twee dagen biken rond Jasper zit ons verblijf in Canada er helaas weer op. Als we met de auto terugrijden naar Calgary, passeren we het onder freeriders wereldberoemde bikepark Whistler. Het ligt op slechts een steenworp afstand van Jasper. Om voor onszelf onverklaarbare redenen zijn we er niet aan toe gekomen er heen te gaan. Een gemiste kans, of een goede reden om weer terug te gaan? Conclusie De Canadese Rockies is een gebied waar superlatieven tekort schieten. De bergen zijn gigantisch, de panorama’s oogstrelend, de ijsvelden ongekend, de trails afwisselend, de tochten avontuurlijk, de mensen vriendelijk en de sfeer ongeëvenaard relaxed. Canadezen leven bij het motto: ‘Do more, Play more, Live More’. Ze hebben gelijk, wij praten er alleen over. De Rockies, je blijft er naar verlangen. |