INFORMATIE BESTEMMING
Belangrijke adressen Italiaans verkeersbureau In Nederland: Stadhouderskade 6, 1054 Amsterdam. Tel: 020-6168244, Fax: 020-6188515. E-mail: [email protected], internet (Rome): www.enit.it Italiaans verkeersbureau in België: Louizalan 176, 1050 Brussel. Tel: 02-6471741, Fax: 02-6405603. E-mail: [email protected], Internet (Rome): www.enit.it VVV: Tourismusverein St. Vigil in Enneberg, Al-Plan-strasse 97, 39030 St. Vigil in Enneberg. Tel: 00-39-0474501037, Fax: 00-39-0474501566 E-mail: [email protected] Internet: www.stvigil.com Bikeroutes Bij de locale VVV kun je een boekje krijgen met een twintigtal wat onduidelijk beschreven tochten. Er zijn veel uitgepijlde wandelroutes waarvan het merendeel ook als bikeroute te volgen is. Als je een goede gids zoekt, neem dan contact op met Hans Vollmann, Str. Paracia, 27 39030 San Vigilio di Marebbe BZ. Tel: 00-39-0474501498 (Italië de '0' gewoon draaien) fax: 00-39-0474506592. E-mail: [email protected], internet: www.villa-linde.com Een zeer goede kaart van het gebied is de wandelkaart Naturpark Fanes-Senes-Prags van uitgeverij Tahaco. De kaart is te koop bij de VVV en heeft schaal 1:25.000. Weer/beste tijd De sneeuw is in dit gebied de bepalende factor of je over de passen kunt. Normaal gesproken zijn de passen begin mei sneeuwvrij. Tot half oktober is het weer goed genoeg om aangenaam te biken. Hoe er te komen Rijroute naar St. Vigil. Via Heerlen en Aken (A4) naar de A61. Volg de A61 naar Koblenz en Ludwigshafen. Over de A5 naar Karlsruhe. Daarna via de A8 naar Stuttgart en Ulum. Naar Munchen over de A9. Over de rondweg München (A99) verder over de A8 richting Innsbruck en Salzburg. Volg de A93 en de A12 naar Innsbruck. Over de A13 naar Brenner. Die heet in Italië A22. Volgen in de richting Bolzano. Neem de afrit Brixen Pustertal. Daarna van de snelweg af over de 49 naar Bruneck. Rij over de afslag Gardertal 244. Na 9 kilometer in Zwischenwasser naar St. Vigil. Afstand vanaf Heerlen ongeveer 900 km Overnachtingen Er is een enorme keuze aan hotels en pensions. Bij de VVV kun je informatie opvragen. Bijzondere locaties om te overnachten zijn: · Seneshut (2126 m). Fam Palfrader, 39030 St. Vigilio di Marebbe. Tel en fax: 00-39-0474501092. · Faneshut (2060 m) tel: 00-39-0474501355, fax: 00-39-0474501097 e-mail: [email protected] · Pederühut (1545 m aan de voet van het Fanes gebergte) tel/fax: 00-39-0474501086 Eten en drinken In het seizoen dat van midden juni tot eind september loopt, zijn er veel cafés en restaurants open. Buiten die tijd zijn de mogelijkheden beperkt. Wat is er verder te doen Andere sporten: heel veel wandelroutes. In de winter skiën |
ITALIAANSE DOLOMIETEN
ST. VIGIL Tekst en foto’s: Ronald en Ingrid Jacobs “Dit is de mooiste tocht van de wereld” lees ik in een Amerikaans mountainbikemagazine. Met deze lyrische woorden geeft de schrijver zijn enthousiasme weer over de Fanes–Senes route in de Italiaanse Dolomieten. De mening van onze mountainbikevrienden aan de andere zijde van de grote plas neem ik meestal met een paar flinke korrels zout. Het zit in hun genen om te strooien met de meest uiteenlopende superlatieven. Maar toch, mijn interesse is gewekt. Gelukkig krijg ik de kans om erheen te gaan en die gelegenheid grijp ik met beide handen aan. Bij de afslag naar het Italiaanse plaatsje Brixen laten we de drukte van de Duitse, Oosterijkse en Italiaanse snelwegen achter ons. Drie kwartier later rijden we tussen grillig gevormde bergen door het Marebbedal. Bijna aan het einde van dit dal ligt het dorpje ‘St. Vigil’, ons thuis voor de komende week. Overal om ons heen staan prachtige bergen. We zijn in de Dolomieten. Schieben Al twee dagen hebben we genoten van de ongekende mountainbikemogelijkheden van dit gebied. Vandaag is het eindelijk zover, de Fanes–Senes route staat op het programma. Onze perfect Duits sprekende Italiaanse gids Hans Vollmann waarschuwt ons: “Vandaag staat een pittige dag, met steile klimmen, afdalingen met losse stenen en een paar kilometer ‘schieben’ op het programma”. Dat laatste ken ik. In het Duitse mountainbikejargon is schieben het eufemisme voor het dragen, duwen en tillen van je bike. Warming-up De eerste twaalf kilometer zijn een aangename warming-up. Vanuit St. Vigil loopt een asfaltweg naar de voet van de bergen. De voor het gemotoriseerd verkeer doodlopende weg heeft een stijgingspercentage dat nergens meer is dan ‘vals plat’. Hans rijdt opvallend rustig. Gezien de fietskwaliteiten die hij de laatste dagen heeft laten zien betekent dat voor mij “oppassen, rustig aan, het wordt een zware dag vandaag”. Make my day Was het dal bij ons vertrek nog breed, nu staan de bergwanden op een honderdtal meters van de weg. Meer dan eens bedriegen de massief ogende bergen het oog. Rotswanden blijken gigantische rotplaten te zijn die vele meters voor de echte rotswand staan. De vale pasteltinten geven de bergen een haast onecht uiterlijk. We lijken verdwaald te zijn in het decor van een goedkope Italiaanse spaghettiwestern. Het wachten is op Clint Eastwood. Ik hoor hem al zeggen: “make my day, biker”. Of was dat in een andere film…. Doorgaan Wel echt zijn de donkere regenwolken die zich boven ons samentrekken. Ongelooflijk, een half uur geleden stonden we nog onder een strak blauwe hemel. De wolken volgen ons verder het dal in. Net als wij botsen ze daar op de voor ons opdoemende berg. De asfaltweg gaat over in een pad van witte sintels. De klim begint. Steil (14%) met her en der losse stenen. We gaan de hoogte in. Technisch is het niet al te moeilijk, maar de noodzakelijke inspanning is fors. Al na enkele kilometers staan we op een soort plateau dat ons naar het tweede deel van de klim brengt. Rijdend over het min of meer vlakke stuk kom ik op adem en geniet van de steeds ruiger wordende natuur. De ons achtervolgende wolken komen de berg alleen over door hun overgewicht over ons uit te storten. Een hevige regenbui is het gevolg. We denken er over om terug te keren naar het hotel. “Gewoon doorgaan” zegt Hans, “het is maar een buitje”. Ik kijk omhoog en kan hem niet geloven. Toch gaan we door. Gelukkig bieden onze Gore-tex regenjasjes voldoende bescherming en voorkomen al te grote afkoeling. Nog geen vijf minuten later stopt de regen even plotseling als het begon. Berglandschap Het tweede deel van de klim is niet alleen steiler, ook het aandeel losse stenen is vele malen groter. Ik verdom het om af te stappen. Met een uiterste inspanning kom ik fietsend boven. Lag St. Vigil nog op 1200 meter, hier staan we bijna duizend meter hoger op 2172 meter. Het uitzicht is in beide richtingen fantastisch. Onder ons kijken we terug over het dal, de bebossing en de mooi gelegen Fanus-berghut. Het snel verdampende regenwater trekt als een sluier nevel door het dal om tenslotte helemaal op te lossen. De zon prikt door het wolkendek en laat de natte rotswanden spiegelen. Dat schitterende schouwspel wordt nog overtroffen door het uitzicht voor ons. Daar ligt het schilderachtige Limo-meertje temidden van een magnifiek berglandschap. Op deze hoogte is de wereld hard en ruig. Ik verbaas me over de variëteit aan rotsen en stenen. Ze liggen er in vele kleuren en maten. Qua vegetatie zijn alleen mossen en struiken sterk genoeg om te overleven. Jump Als de groep compleet is rusten we nog even en beginnen dan aan de kilometerlange downhill. Het begin is best lastig. Het pad is wel breed, maar de enorme hoeveelheid losliggende stenen laten geen fouten toe. De juiste snelheid is belangrijk. Hard genoeg om de hindernissen te nemen. Rustig genoeg om niet bij het eerste de beste stuurfoutje ongelooflijk op je gezicht te stuiteren. Met het afnemen van de hoogtemeters wordt ook het pad eenvoudiger te berijden. De track blijft het riviertje de Fanes volgen. De begroeiing neemt ook weer toe. Als we over een klein houten bruggetje rijden gebaart Hans ons te stoppen. Even begrijpen we niet waarom. Als we naar benden kijken zien we hoe een onooglijk stroompje in duizenden jaren door erosie een grillig gevormde, smalle, maar diepe sleuf in het landschap trekt. Hans vertelt het verhaal van een prins die op zijn paard, op weg om zijn geliefde te redden, over deze sleuf moest springen. Hoewel Italiaanse verhalen meestal in dood en verderf eindigen, liep dit epos voor de verandering goed af. Voor een jump met mijn bike is de kloof te breed en vooral te diep. Ik ben dus blij met het brugje en daal verder af. Op 1310 meter hoogte komt er helaas een einde aan de afdaling. De berg wint Als we weer gaan klimmen moeten we eerst afrekenen met een smal asfalt weggetje. “Een beetje steil” zegt Hans en hij wijst met zijn arm 45 graden in de richting van de inmiddels blauwe hemel. De les van de afgelopen dagen is duidelijk. Een beetje steil betekent bij Hans gewoon hartstikke steil. Dit weggetje doet me weer eens denken aan onze eigen Keutenberg. Het enige verschil is de massieve bergwand rechts van mij en het gapende ravijn links naast de weg. Ook de lengte van een kilometer of drie wijkt nogal af. Als ik tot de conclusie kom dat de weg eigenlijk helemaal niet op de beroemde Limburgse berg lijkt, rijden we een schotterpad op. Even kunnen we bijkomen, want de komende kilometer is eenvoudig te fietsen. Naarmate we langzaam hoogte winnen wordt ook het pad steiler en steiler. De schotter wordt losser en losser. Eén voor één moeten we van de fiets. De berg wint, niemand komt fietsend boven. Toch blijf ik het proberen en als de steilheid wat afneemt lukt het me om verder te biken. Het rijden vraagt zoveel concentratie dat ik bijna vergeet van de omgeving te genieten, en dat zou zonde zijn. Het uitzicht is schitterend. Ruig, woest, grillig, de Dolomieten in optima forma. Steenbokmelk Het is nog vroeg in het seizoen en als we eindelijk bij de Senes berghut (2116 meter) aankomen blijkt die dicht te zijn. Shit! Balend willen we verder. “Moment” roept Hans en hij gaat achterom. Even later komt hij, druk in gesprek, met de eigenaar terug. Hij stelt de man aan ons voor. “Dit is mijn Freund, dus de hut is altijd open”. Vijf minuten later zitten we aan een enorme mok dampende cappuccino en kan de dag niet meer stuk. Na de koffie komt er een klein vaatje op tafel. De afbeelding van een soort bok doet het ergste vermoeden. Steenbokmelk is het. Gelukkig krijg ik maar een klein glaasje van het witte goedje. Mijn ongelukkig blik werkt op de lachspieren van onze gastheer. “Niet flauw doen” denk ik nog, en in één teug sla ik het achterover. Geen vieze vette gore smaak, maar zacht en zoet en vooral heel veel alcohol. Hij blijkt pinacolada te zijn. Tja, nu heb ik spijt dat ik het al op heb. No fear De zon gaat al onder en we moeten terug. Vrolijk en luidruchtig nemen we afscheid van onze gastheer. Van betalen wil hij niets weten. Wij zijn tenslotte de vrienden van Hans. Voor de deur van de hut ligt het vermoedelijk enige vlak gemaakte stukje Dolomieten. Het grasveldje doet dienst als bewoond vliegveldje. Een stuk of tien marmotten zo groot als poedels hebben er hun holen. Als we voorbij rijden kijken ze ons nieuwsgierig na. De laatste 500 meter voordat we op de brede asfaltweg terug naar St. Vigil komen is het nog even lekker X’treem. Bijna twintig, elkaar snel opvolgende, haarspeldbochten vormen de laatste hindernis. Hier is maar één techniek mogelijk. Met mijn billen op de achterband zorg ik voor voldoende grip Met mijn handen vol aan de brakes houd ik de snelheid onder de controle. Mijn geest dwing ik in de stand: no-fear. Met kokende velgen, verkrampte vingers en twee liter adrenaline in mijn aders kom ik beneden aan. Super! Vol gas scheuren we over de asfaltweg terug naar St. Vigil. In plaats van naar ons hotels te rijden, fietsen we linia recta naar het huis van Hans. Na een perfect glas wijn op de veranda fietsen we de laatste meters in de richting van de douche. Als ik mijn bike parkeer lees ik op mij teller 60 km en 2200 hoogtemeters. Ieder meter was de moeite waard! Conclusie Ook in de volgende dagen maken we nog enkele schitterende tochten. Opvallend is de variëteit landschappelijke schoonheid die dit deel van de Dolomieten te bieden heeft. Voor bikers is het in ieder geval een Mekka. Of het de mooiste tocht van de wereld was weet ik niet. Misschien zijn er nog mooiere. Ik blijf er in ieder geval naar zoeken, maar of ik ze ooit zal vinden…… |