Snow Epic
Fatbikes only De fatbike is hot. Het ultime gereedschap om zand en sneeuw te trotseren. Gerard de Bruijn en Ronald Jacobs pompten hun mega dikke banden op en namen deel aan de eerste Snow Epic, een driedaags fatbike winterevenement in Zwitserland. Het klimaat is van slag. De route van de openingsrit van de eerste editie van de Snow Epic is stevig aangepast. Logisch, de Zwitserse startplaats Engelberg (1015 m) hoort midden januari hét terrein te zijn van overuren draaiende sneeuwruimers. Dit jaar niet. Er is wel sneeuw, maar serieuze hoeveelheden liggen een paar honderd meter hoger op de berg. Het zoveelste bewijs van de climate change. De organisatie van de fatbikes-only-race bewijst haar kwaliteit en flexibiliteit en zorgt direct voor een alternatief parcours. Eerst een flink stuk sneeuwloos de berg op en dan vier rondjes door besneeuwde bossen en dito velden. Dat stelt de raceboys in het deelnemersveld voor de vraag: heb ik de juiste set-up van mijn bike en kleding? Na het starschot spuiten 123 deelnemers weg. Nou ja, spuiten. Dat geldt voor de top 25, de rest hoort de overbemeten banden doen waar ze niet voor zijn gemaakt. Het rubber probeert het asfalt op te vreten in plaats van er geruisloos overheen te rollen. 300 meter hoger ligt de trail vol met de sneeuw waar we voor zijn gekomen. Hier begint de ronde van vijf kilometer. De angst schiet in de benen. Is dit de trail of terror? Voor mij zie ik bikers onderuit gaan. Spekgladde plekken doemen onverwachts op. Het zijn ijsbanen. Enkelen onder ons hebben zich goed voorbereid met banden vol spikes en hebben mega grip. Op een pad vol grove sporen toont mijn fatbike zijn eigen wil. Hij stuitert van het pad af. Tot drie keer toe eist hij dat er lucht uit de banden wordt gelaten. Pas bij minder dan een halve bar is ie tevreden en kan ik het stuur serieus ter hand nemen. Zo af en toe piept de zon even door de bewolking en schijnt fraai op de bergen. Het spel van glanzend wit en zacht beige, vormt een oogstrelend contrast met de donkere wouden. Veel rondkijktijd is er niet, de trail eist alle aandacht en concentratie. Als duidelijk is waar de echt gladde stukken zitten, nemen de snelheid en de lol toe. Dan terug naar Engelberg. Na de finish wacht ons een bordje pasta, warme en koude dranken en onderonsjes met andere bikers. Ondanks de nodige blauwe plekken en één ziekenhuisopname is de sfeer onder de deelnemers, uitstekend. Het zijn fatbikers hè, die nemen het leven allemaal wat minder serieus. Up hill Op dag 2 liggen er drie opdrachten voor de oversized banden. Stipt 09.00 uur klinkt het startschot voor de eerste opdracht: in 12 kilometer 800 hoogtemeters de berg op. Deels over schone asfaltwegen, deels door een stevig pakket sneeuw. Al snel ontstaat er een lang kleurrijk lint bikers. Genieten van de omgeving is voorbehouden aan de recreatieve rijders. Een enkeling neemt zelfs de tijd om snel een foto te maken. Niet goed voor het klassement, maar gelijk hebben ze. Lekker belangrijk, of je 80e of 85e wordt. Genieten is de opdracht en dat doe ik met volle teugen! Dat het weer meehelpt, is mooi meegenomen. Nog meer dan bij een ‘gewone’ mountainbike is de set-up van belang. Dat geldt zeker voor de banden. ‘Doe meer met ongeveer’, gaat niet. Vooral de bandendruk komt heel precies. 0,3 bar afwijking betekent het verschil tussen wel of niet fietsend boven komen. Uiteraard helpen spikes op ijs. Volgens mij is zelfs een sneeuwketting voor de fatbike een optie. Als die is uitgevonden, reserveer ik er een set. De banden van mijn bike lopen prachtig in de sneeuw, maar aan ijs hebben ze echt een hekel. Zo erg zelfs dat ze er geen contact mee willen. Als een stel opstandige pubers zetten ze de fatbike letterlijk op zijn kop. Precies voor het volle startvak ga ik op mijn plaat. Niet goed voor het ego. Met uitzondering van een licht ontstelde derailleur is alles ‘zonder erg’, zoals onze Belgische zuiderburen zo mooi zeggen. De finish ligt bij de Brunni Hütte (1860 m). Als ik daar over de streep kom, zit het merendeel al lekker aan de soep en pasta. Met complimenten van de organisatie laat ik het mij smaken in een inmiddels bomvolle hut. De bikers dampen net zo hard als de soep. Mannenzweet vult de neusgaten. Een knopje om je reukorgaan even uit te schakelen zou nu wel fijn zijn. |