|
Trans Germany Deel IITekst en foto’s: Ronald en Ingrid Jacobs
De ‘Craft Bike TransGermany’ is een fonkel nieuw mountainbike-evenement vergelijkbaar met de Alpendoorstreek TransAlp en The Cape Epic in Zuid-Afrika. Begin juni doorkruiste de achtdaagse TransGermany het land van onze oosterburen van west naar oost. De 500 deelnemers (250 teams) kregen zeven middelgebergtes, 837 kilometer en 18.313 hoogtemeters voor hun kiezen. In het vorige nummer kon je lezen hoe het team van Bikefreak-magazine de eerste drie etappes heeft weggetrapt. Nu het tweede en tevens laatste deel. Dag 4 Frammersbach – Bischofsheim a.d. Rhön 83 kilometer, 2050 hoogtemeters, hoogste punt 934 meter De op één na kortste etappe van de TransGermany. Op papier lijkt de route niet al te moeilijk. Volgens een ijzeren wet ligt onderschatting dan op de loer. Mijn ervaring fluistert een behoudende aanpak, maar het peloton denkt daar heel anders over. Als dolle hyena’s naar de finish is het devies. Tegen beter weten in stuiven ook Gerard en ik in de zucht mee. Ratio en emotie strijden om voorrang. Ratio schreeuwt om een tandje minder en de emotie beveelt in het wiel van mijn voorganger te blijven. En dat laatste doe ik dan ook. Dan mengt de roodkoperen ploert zich in de strijd. Onder de sluierbewolking ontstaat een drukkend broeikaseffect. Het peloton spat uit elkaar. Het verstand krijgt de overhand en alle teams schakelen terug naar hun eigen tempo. Even onverwacht als plotseling doemt voor ons een heftig onweer op. De route honoreert mijn vurige wens om snel van richting te veranderen en net op tijd draaien we voor het onweer langs. Een kilometer of tien verder is het panorama vanaf de 933 meter hoge Kreuzeberg de moeite waard. Voor ons een heldere hemel, achter ons een een zwart onheilspellend gordijn van water. Paden veranderen in rivieren. Wie kan zoekt een schuilplek. Wie in het open veld rijdt, krijgt de volle laag. Hoe kan het anders, de trails in de bossen zijn spekglad geworden. Dat betekent glibberen en glijden naar de finishplaats over een deels technische downhill. Veel bikers zien deze trail absoluut niet als een beloning. Het gevloek, gemopper en angstige blikken spreken boekdelen. Dag 5 Bischofsheim a.d. Rhön – Oberhof 98 kilometer, 2817 hoogtemeters, hoogste punt 923 meter Vandaag ligt er een knalharde etappe voor de wielen. De bergen zijn hoger en de klimmen dito langer. Tijdens het grote lijden zorgt alleen het panorama voor wat afleiding. Maar de uitzichten zijn heiig na de natte dag van gisteren. ‘Killing’ is de sterke wisseling in stijgingspercentage. Even over gladde schotter, dan steil omhoog door weilanden met wuivend koren. Op weg naar de top van de 600 meter hoge Dolma rijden we een steil pad op dat bestaat uit grove betonplaten van 1,5 bij 0,75 meter. Deze ongelijk liggende, veel te groot uitgevallen kasseien, fietsen niet persé lekker. Het is vergelijkbaar met het ‘kedeng-kedeng-kedeng’ gedoe van een trein. Na een paar kilometer gaat de trail over in een zandpad en daarna in een grove was-ooit-een-asfaltwegje. Nu zijn het nog grove brokken steen en kuilen. Slingerend, steeds het goede spoor volgend, kruip ik omhoog. Net voor de top overstijgt de stijging royaal het niveau Keutenberg. Iedereen in onze omgeving heeft de bike aan de hand en doet de laatste 75 hoogtemeters naar de top te voet. Als eigenwijze Nederlanders weigeren wij af te stappen. Een wandelstok van € 4.700,- is wat te veel van het goede. Of een dergelijke inspanning slim is, valt nog te bezien. Een respectvol geklap op de top is de beloning. Jammer genoeg komt gezichtsuitdrukking ‘ik-heb-niks-geleden’ niet overeen met het fluitketel geluid tussen mijn oren. Bij de verzorgingspost vul ik snel de nodige koelvloeistof bij. Dan de downhill. Over een smal pad dwars door groene weiden suizen we in de richting van een boerendopje. Het gaat hard, heel hard, net wat te hard eigenlijk. Plotseling zie ik evenwijdig aan het pad links een hek opdoemen. Te laat realiseer ik me dat het geen hek is, maar een trapleuning. En waar een trapleuning is, is een trap. Een trap van een stuk of tien treden, verstopt onder de begroeiing. Als piloot tegen wil en dank vlieg ik over de trap heen en val verder de diepte in. Mijn hartslag stijgt tot 300. Het ging allemaal te snel om het dun door de broek te laten lopen, want anders ……. De afsluitende op en neer gaande klim voert naar de Röhn Rennsteig. Aanhoudend verdampen de gewonnen hoogtemeters. Op stand grootmoeders koffiemolen sukkel ik naar boven. Met grote regelmaat klim ik staand. Niet om veel harder te gaan, maar om mijn pijnlijke beurse billen te ontlasten. Geen moment te vroeg komt de finish in beeld. Na zes en een half uur klokken we en genieten van het een inmiddels gebruikelijke gastvrije onthaal met broodjes, gebak, drank, chocolade en noem maar op. Zoveel lekkers dat ik later bij de traditionele pasta party, genoeg heb aan een klein bordje. Dag 6 Oberhof - Bad Steben 120 kilometer, 2515 hoogtemeters, hoogste punt, 971 meter De route van vandaag blijkt minder zwaar dan de getallen doen vermoeden. Gelijkmatige niet al te steile klimmen gevolgd door snelle afdalingen. Tijdens de dagelijks briefing wordt gesproken over lange wortelpassages. In de praktijk vallen die met mijn fully nogal mee. Vooral gas erop houden, slim ontwijken en net doen of je gek bent. Het venijn zit in de laatste dertig kilometer. De klimmen zijn steiler en langer. Zwaarder dan het parcours, zijn de weersomstandigheden. In de bossen dringt tussen de bomen geen zuchtje wind door en de zon doet de rest. Het blijft zaak om het verloren vocht en energie aan te vullen. Tot mijn schrik grijp ik na een afdaling mis. Mijn bidon is op een stenige afdaling gelanceerd in de richting van het universum. Gelukkig ligt de volgende verzorgingspost royaal binnen de uitdrogingszone en tot mijn vreugde hebben ze daar een doos met nieuwe bidons. Geheel gratis krijg ik er eentje. Blij als een kind scheur ik verder met een bidon vol energiedrank op weg naar de finish. |