INFORMATIE BESTEMMING Belangrijke adressen · Tourist-information Daun. T: +49-659295130 e-mail: [email protected] internet: www.tourismus.daun.de · MTB-gids en informatie: internet: www. Eifelbike.de e-mail: [email protected] · De VulkanBike Eifel mtb-marathon: www.vulkanbike.de Overnachting Wij kozen voor het Dorint Ferienpark. Naar wens een studio, appartement of huisje. Niet goedkoop, maar het ontbijt- en dinerbuffet zijn voor bikers van topklasse. |
DAUN in de Duitse VulkaaneifelTekst en foto’s: Ronald en Ingrid Jacobs
Het lange pinksterweekend smeekt om vier dagen biken. De weerverwachting voorspelt het nodige aangename weer. Voor een verre reis is de tijd te kort, maar een paar uurtjes met de auto is geen probleem. De Duitse Vulkaaneifel ligt binnen de gewenste straal. Op zo’n drie uur rijden van Utrecht ziet de wereld er heel anders uit. Kneuterige dorpjes vol vakwerkhuisjes, stoere burchten, bergjes tot zo’n 700 meter, bossen, velden en een infrastructuur die een mountainbikemekka voorspelt. Als startlocatie kiezen we voor het stadje Daun in het hart van de Vulkaaneifel. Uitgepijlde mountainbikeroutes blijken er nog niet te zijn. Een netwerk van honderden kilometers is in een vergevorderd stadium en is voor september 2007 klaar. Mooi natuurlijk, maar daar hebben wij nu even niets aan. Niet getreurd, want er zijn voldoende alternatieven. Met een gids, GPS, of een ‘ouderwetse’ kaart. Een gids valt af want wij hebben ons op een lang weekend met zijn tweetjes voorbereid. GPS kan, want er zijn tochten op het internet te downloaden (bijv. op: www.eifelbike.de). Een goede kaart is altijd een zinnig optie. We besluiten om gebruik te maken van de twee laatste alternatieven. WANDELKAART Bij de VVV halen we ‘Wanderkarte Nr. 20 des Eifelvereins’ met een voor bikers en wandelaars perfecte schaal van 1:25.000. Dat blijkt een schot in de roos. De kaart is erg overzichtelijk, voorzien van hoogtelijnen en de ontelbare uitgepijlde wandeltochten staan perfect aangegeven met nummers en symbolen. In de praktijk is het een koud kunstje om de wandeltochten aaneen te rijgen tot schitterende mountainbiketochten. Die werkwijze heeft voor- en een nadelen. Nadeel is dat we de kaart regelmatig ter hand moet nemen. Voordeel is dat de route naar wens is aan te passen in afstand, zwaarte en terreinomstandigheden. Biken we liever door het bos of door open velden, door dorpen, of er juist met een grote boog omheen? Wij bepalen het helemaal zelf. De wandelroutes blijken een fantastisch hulpmiddel, want die volgen de mooiste trails in de omgeving. Wie zijn ogen de kost geeft en zich een beetje verdiept in de ontstaansgeschiedenis van de streek komt al snel tot de ontdekking dat de Vulkaaneifel niet zomaar vulkaan in zijn naam draagt. Overblijfselen van het vulkanisme zijn overal zichtbaar. Als eerste biken we naar de drie ‘Maaren’ die op een steenworp afstand van Daun liggen. De Maaren zijn zo’n 10.000 jaar geleden ontstaan doordat magma (vloeibaar gesteente) in aanraking kwam met grondwater. Magma en water vormen samen een explosieve mix. Als de knal voorbij is, blijft er een enorm rond gat met daaromheen een wal over. Dat gat vult zich met grond- en/of regenwater. Inmiddels zien de Maaren er uit als schitterend aangelegde blauwe meren. De trails die rond het water lopen ondersteunen dat beeld. In totaal telt de Eifel zo’n 75 Maaren. Andere zichtbare sporen van vulkanisme zijn de basaltmijnen (dagbouw) en de vulkaanbom die bij het plaatse Strohn is te bewonderen. Een bijna ronde brok steen van gemiddeld vijf meter doorsnee die 2.000 ton weegt is uit een vulkaan geslingerd. Dat zijn krachten voor nodig waar maar moeilijk een voorstelling van is te maken. Waar we ons wel een voorstelling van kunnen maken zijn de krachten die wij moeten ontwikkelen om al die bergjes op te komen. De eerste tocht die we maken gaat onophoudelijk op en neer. Honderdvijftig hoogtemeter hier, honderd daar en een klein puistje van een meter of dertig als tussendoortje. De stijgingspercentages zijn wisselend van vals plat tot 20%. Technisch erg moeilijk is het bijna nergens. Na een kilometer of vijfendertig biken we het Lieserpad op. Dat pad volgt de rivier de Lieser. Dan weer vlak langs het water, dan weer tientallen meters hoger. Het gaat op- en neer en op en neer. Vervelen doet het niet, want het uitzicht blijft afwisselend. Als we het stadje Manderscheid naderen versmald het tot dan toe brede pad dramatisch. Twee sturen breed, daar moeten we het mee doen. Her en der steken stukken rots en boomwortels boven het pad uit. Oppassen want de afgrond is steil en diep. Bij een duikeling over de rand zal één van de vele bomen de val wel breken. Of dat nou een geruststellende gedachte is? Met uiterste concentratie leggen we de kilometer af. Her en der zijn loopbruggetjes voor de wandelaars aangelegd. Daar moeten we even van de fiets. Aan het einde van de trail ligt strategisch een Gasthaus met terras. Tijd voor een welverdiende pauze met zicht op de stoere middeleeuwse burcht van Manderscheid. Op de terugweg naar Daun volgen we het pad langs het riviertje de Kleine Kyll, doorkruisen een paar stukken bos, rijden langs weilanden en door dorpjes. Een vos kruist ons pad. Hij stopt, keurt ons een blik waardig en gaat dan verder op zoek zijn naar zijn diner. Als wij terug zijn staat ons diner al klaar. Op het terras blikken we onder de avondzon terug op een heerlijke dag mountainbiken van 65 kilometer en 1200 hoogtemeters. GPS Vroeg uit de veren, want het weer is mooi, en we hebben er zin in. Vandaag staat een GPS-route op het programma. De route gaat van Daun naar Kelberg (80 km) en is afkomstig uit de VulkanBike-marathon van 2006. Om bij de start te komen volgen we eerst wandelroute zes. Die start voor de deur van ons hotel en gaat meteen het bos in. Al na een paar honderd meter staan we stokstijf stil. Op en meter of vijf afstand staat vlak naast de trail een hert aan wat sappig jong groen te knabbelen. Hij lijkt zich niet al te veel van ons aan te trekken. Zijn gewei pronkt fier op zijn kop. Dan vlucht hij weg. Met gracieuze sprongen verdwijnt hij diep in het woud. Kan deze dag nog kapot? Voor wie het niet is gewend, is een GPS-apparaat waarin alleen de route, maar geen kaart is geladen een wonderlijke ervaring. Een donker driehoekje op het display geeft aan waar jij bent. De donkere lijn is de route. Die lijnen bepalen wat er moet gebeuren. Gaat de streep naar links, dan moeten wij naar links. Streep naar rechts, wij naar rechts. Dat is bij gepijlde routes in essentie natuurlijk niet anders. Klopt, met één enorm verschil. Bij routebordjes kijk je de wereld rond op zoek naar routebordjes. Bij GPS zit ik haast onophoudelijk op het schermpje te turen. De omgeving ging meer dan ooit aan mij voorbij. Afwijken van de route kan eigenlijk niet, want – zonder kaart - weet je niet waar je bent. Gelukkig is, de ‘Wanderkarte’ keurig voorzien van lengte- en breedte lijnen, zodat we onze positie weer keurig terug vinden. Na veertig kilometer zijn we het beu. Temeer omdat de route die we zelf eerder hadden uitgezet aangenamer was dan de GPS-route. Het aangename bikegevoel van gisteren komt weer helemaal terug. De panorama’s van de glooiende omgeving, de koelte in de heerlijke bossen, de kneuterige dorpjes en de aangename trails. Wij genieten met volle teugen. CONCLUSIE Als we na vier dagen weer richting huis gaan, is onze conclusie duidelijk. De Vulkaaneifel ligt op een aangename afstand van Nederland, maar geeft toch het gevoel echt in het buitenland te zijn. De mountainbikemogelijkheden zijn voor crosscountry bikers oneindig. Wie op zoek is naar een aaneenschakeling van technische paden komt met het gebruik van de wandelkaart niet persé aan zijn trekken. Het inhuren van een gids is dan een oplossing. Bikers die genoeg hebben aan hoogtemeters, aangename panorama’s, fraaie trails, bossen, gehuchten en een oneindige keus aan trais, vinden genoeg van hun gading. Als de geplande uitgepijlde mountainbiketochten een feit zijn, zullen we daarover berichten. |