klein Tibet’ in Italië
Parco Nazionale del Gran Sasso e Monti della Laga’ Niet ver van de Adriatische kust ligt halverwege de Italiaanse laars een natuurpark. Het is een juweeltje voor racefietsers die op zoek zijn naar sfeer, wisselende panorama’s, stoere beklimmingen en middeleeuwse dorpen. In het overtuigend katholieke Italië zijn meer kerkpleinen dan parkeergarages. Parkeren bij een kerk heeft als voordeel dat je de auto altijd weer terug vindt. Op ons plein zitten vijf oude mannen op een bankje. Hun hoofden bewegen keurig synchroon in onze richting als we de racefietsen uit de auto halen. “Excusso, direzione Civitella Casnaova?”, vragen we als we startklaar zijn. De vijf uitgestoken handen dirigeren driftig in de juiste richting en zwaaien ons vervolgens na. Wat hier in de Apennijnen voor de wielen ligt, is grotendeels onbekend. Het plan was eigenlijk te gaan fietsen in de Dolomieten, die vijfhonderd kilometer noordelijker liggen. De weersvoorspelling met aanhoudende regen was de aanleiding om zuidwaarts naar de Adriatische kust te rijden. Om precies te zijn naar de regio Abruzzo in centraal Italië. We verblijven in een betonnen hoteldorp die ze in een ‘zon-zee-strand catalogus’ een fantastische accommodatie noemen. Er schijnt een warme zon en dat is iets waar we op dit moment behoefte aan hebben. De rest nemen we op de koop toe. De exacte starthoogte van vandaag weten we niet, rekeninghoudend met de flinke autoklim stellen we de computer in op 500 meter. Later blijkt dat zo’n 120 meter hoger te zijn. Op goed geluk Als een groene vlek op de landkaart ligt twintig kilometer landinwaarts het natuurgebied ‘Parco Nazionale del Gran Sasso e Monti della Laga’. De wegen kronkelen er als een soepele slang. Dat betekent: bergen! Met behulp van Google maps en informatie uit een reisgids knutselen we een route in elkaar. Min of meer op goed geluk. Hoewel geluk, in de reisgids staat dat locals het gebied ‘klein Tibet’ noemen. Dat lijkt een garantie voor een fietsspectakel. Hoeveel hoogtemeters er op het menu staan? Geen idee. De afstand zal zo rond de honderd kilometer uitkomen, meer informatie is er niet. Maar deze onwetendheid betekent avontuur! Erfgoed blindheid Al na een paar honderd meter is het gedaan met de bebouwing en rollen de banden over een uitstekende verkeersarme weg. De klimspieren hoeven nog niet echt aan de bak. De weg gaat wel omhoog, maar meer dan een procent of vier is het niet. In de volgende 25 kilometers gaat de weg op en neer maar toch vooral omhoog tot we op ruim negenhonderd meter hoogte komen. Het landschap verveelt niet, integendeel. Het uitzicht is wijds. De oerkrachten in de aarde hebben de toplaag opgestuwd als acne in een pokdalig gezicht. Op de puisten van de reusachtige berg liggen middeleeuwse dorpen die ongetwijfeld een rijke historie verstoppen achter hun dikke gevels. Het is een groot openluchtmuseum. De Italiaanse bevolking is er zichtbaar laconiek onder. Geen koude drukte, want in een middeleeuws gebouw met een rijke historie kun je gewoon wonen. Geen toezicht hier op het behoud van het aanzicht van erfgoederen. Nieuwe betonnen woningen worden gewoon tussen de historische panden gepropt. De kracht van het nu In het dorp Britolli verzwaren we de bidons met bergwater. Buiten het dorp staat Abruzzo’s hoofdstad L’Aquilla aangegeven. Onwillekeurig geeft dat een morbide draai aan de charme van dit gebied. Nog maar een dik jaar geleden, in april 2009, is het historische centrum van die stad in één klap vernietigd door een niet eens zo’n extreem heftige aardbeving. Meer dan 150 doden, 1500 gewonden en duizenden mensen werden dakloos. De televisiebeelden gingen de wereld over. We zijn er nu vlak bij. Ramptoerisme is niet aan ons besteed, dus we gaan er niet heen. Later die week dringen de beelden van een verwoest L’Aquilla toch aan ons op. Op de televisie is een protestactie van honderden mensen, die na een jaar eisen dat Berlusconi zich houdt aan zijn belofte en zorgt voor een fatsoenlijk dak boven hun hoofd. Hoe Zen kun je zijn? De fiets brengt onze denkwereld terug naar het nu. Trivialer zaken als het weer zijn belangrijk. Dat laat zich van zijn beste kant zien. De dunne bewolking trekt langzaam weg. In plaats dat met het klimmen van de hoogtemeters de temperatuur zakt, stijgt ie fors. Er verdwijnen steeds meer kledingstukken in de rugzakjes. |