De Ardennen, maar dan even anders
In de Ardennen ligt een onontdekte en onverwachte schat aan technisch uitdagende trails. Ronald Jacobs ging met een fietsclubje uit Eindhoven op verkenning. Hij keek zijn ogen uit, genoot, kwam aan de grens van zijn technisch kunnen en concludeerde dat het naar meer smaakt. Veel meer dan een paar bikeparken had mijn mooie Enduro mountainbike nog niet gezien. De mega veerweg en het bom proof frame sleten hun tijd vooral in de schuur. Tot ik in gesprek kwam met Gerard de Bruijn, eigenaar van Monique’s Bikshop in Eindhoven. “Gewoon met ons clubke meegaan naar de Ardennen”, sprak hij mij in een fraai Brabants accent uitnodigend toe. “In het voor- en najaar is dat dé plek om een dagje te freeriden. Je zult er verstelt van staan wat voor een prachtige en uitdagende trails daar liggen. Ga maar mee en die Enduro van jou gaat het enorm naar zijn zin hebben.” Malmedy Uitvluchten helpen niet meer en een paar weken later verdwijnt mijn bike samen met zeven anderen in de bestelbus van Gerard en zoeven we richting België. Als technisch middelmatig begaafde fietser raak ik onderweg al onder de indruk van de verhalen. Eigenlijk twijfel ik bij Maastricht al of ik wel mee had moeten gaan en eenmaal op de startplek in het stadje Malmedy weerhoudt alleen mijn trots mij van de keuzes: bij de auto blijven of naar huis fietsen. Toch maar op de fiets. Al na een paar kilometer nemen we voor vandaag afscheid van het asfalt. Fraaie goudkleurige bladeren bedekken de smalle singletrail langs de bergwand die volgt. Dan links. Links? Is daar een pad dan? Ja, dat is er. Een minuscule strook zigzagt in een serie korte haarspeldbochtjes steil naar beneden. Gerard en een paar van zijn kornuiten sturen behendig de diepte in. Een paar anderen kost het zichtbaar meer moeite. Er is maar één sukkel die een paar keer van de fiets moet. Niet erg, alleen jammer dat ik het ben. Verder omlaag over een door de regen uitgewassen, maar breed pad. Bielzen proberen het zand en de stenen tevergeefs nog een beetje bij elkaar te houden. Het geheel vormt een serie kleine en middelgrote drops. Vol zelfvertrouwen stuur ik al slingerend, steeds het laagste deel opzoekend, naar beneden. De snelheid is mooi te controleren en de funfactor neemt toe. Gerard heeft duidelijk een ander gevoel van fun. Hij zoekt de hoogste stukken op voor de langste vliegtijd. Mijden wat je niet wilt rijden De komende klimpartijen neemt de moeilijkheidsgraad toe. Dat vind ik dan weer niet zo erg, want klimmen doe ik graag. De dikke banden van de Enduro vreten zicht vast in de bodem en zorgen voor mega grip. Snel gaat het niet, maar dat is ook helemaal niet de bedoeling van deze dag. Kilometers maken is niet het doel, niet omhoog en niet omlaag. Zelfs de min of meer vlakke paden zijn een uitdaging, die liggen vol boomwortels, stenen, andere hindernissen of combinaties van dat alles. De lol is om zo veel mogelijk op de fiets te blijven. Zelfs als lopen veel efficiënter is. Tot mijn eigen verbazing knuts ik zo af en toe over stukken pad die mij onfietsbaar leken. Oefening baart kunst. Van stress is in de groep geen sprake. Op elkaar wachten is vanzelfsprekend en de sfeer is ontspannen. Al na een uurtje voel ik mij helemaal thuis en geaccepteerd. Niks afkeurende blikken of laatdunkende opmerkingen. Iedereen doet zijn ding, van groepsdruk is geen sprake. Wat je niet wilt rijden, moet je vooral mijden. Door veel mee te gaan neemt het niveau toch wel toe is het gedeelde beeld. En zo niet? Ook goed. “Als ge maar lol het”, zou Gerard zeggen. Girl power Bij een wand van een meter of vijf diep, kiezen de meesten voor de ‘chickenway’. De trail lijkt meer op een vrije val dan een afdaling, direct gevolgd door een bijna haakse bocht. Veel ruimte voor vergissingen is hier niet. Tenminste als je een carbon frame in drie stukken en honderd blauwe plekken onder de categorie vergissing vindt vallen. Monique, de enige vrouw in ons gezelschap laat zien dat je er niet macho voor hoeft te zijn. De voormalig wereldkampioene BMX bewijst dat het sturen diep in haar genetisch materiaal is opgeslagen. Ze durft niet alleen de drop aan, stuurt ogenschijnlijk zonder iets wat op remmen lijkt, de bocht in. Daarbij gebruikt ze de tegenoverliggende schuine wand op een manier die je alleen Amerikaanse profs in youtube filmpjes ziet doen. Meer geluk dan kunde? Zeker niet, want even later doet ze het nog een keer op precies dezelfde manier. Een soort van individueel synchroon biken. Bewonderende blikken van de groep. Goed voor het ego is zo’n dag niet. Ik voel me net een kind waar de zijwieltjes nog niet van de fiets mogen. Campingklim Even later staat op een onverhard parkeerterrein een groep bikers met downhill fietsen volledig in beschermende kleding en met full face helmen. Zij maken gebruik van een aangelegd downhill parcours met skilift. Het is alleen in het weekend open en wordt dan druk bezocht. Wij fietsen verder en zien dat een eskader bosbouwers onze aangename singletrack heeft bedolven onder een spelletje mikado voor reuzen. De bomen liggen als houtjes kris kras over elkaar. Omrijden over een ‘gewoon’ pad is voor de meesten de beste optie. Een enkeling weet er toch nog iets fietsbaars met klauterhindernissen van te maken. Onderaan de helling treffen we elkaar weer en duiken het bos is. Die helling is steil, maar dat is niets nieuws. Met geblokkeerd achterwiel baant mijn bike zich een weg door de onder de bladeren losliggende stenen. Aan de achterzijde verzamelt zich een groenbak vol biologisch afval. Even haaks rechts, om het te lozen. De mega veerweg en de dikke schijfremmen van de Enduro vangen het gebrek aan stuurvaardigheid keurig op en zonder kleerscheuren is de afdaling gedaan. De adrenaline kick zorgt voor een euforisch gevoel. Een smile van oor tot oor tekent zich af. Heel even dan, want de ‘campingklim’ is daar. Dit is de langste klim van de dag en vrij steil. Leuk! Daar denken mijn bike matties van vandaag heel anders over. Zij klimmen alleen omdat het moet. Over technische trails dalen, dat is de kick en de enige reden om naar boven te fietsen. Boven vlakt het pad af en is het herfstpanorama de moeite van de inspanning waard. Er lopen een paar wandelaars. We groeten elkaar vriendelijk en ik besef dat dit pas het tweede groepje tweebenigen is dat vandaag ons pad kruist. Kar-met-voer De schaduwen zijn al lang. Het mooie najaarszonnetje heeft goed zijn best gedaan, maar gaat op tijd slapen. De laatste stralen strelen alleen nog de toppen van de bergjes rond Malmedy en dat is het signaal om terug naar de auto te sturen. Uiteraard zo lang mogelijk over trails door het bos. Alleen op het allerlaatst een stukje asfalt. Snel omkleden en de fietsen inladen. Nu snap ik waarom dit parkeerterrein bij de supermarkt Carrefour is gekozen. Het bijbehorende zelfbedieningsrestaurant is op zondagmiddag open. De boys en girl laden hun tableautjes vol met eten. En afrekenen is niet erg. ”Ze hebben hier nog prijzen van voor de euro”, grijnst Gerard mij toe. Voor de vleeseters zijn de porties ook nog eens van voor de crisis. Jezus wat een lappen vlees. Aan tafel verbasteren we de naam Carrefour in de geuzennaam ‘Kar-met-voer’. IJssculpturen Deze dag smaakte naar meer. Goede reden om een maand later weer mee te gaan. Onderweg naar Malmedy meldt Gerard: “het zou best kunnen, dat er al sneeuw ligt”. Een kilometer of vijf voor we ons doel bereiken vraag ik nog waar hij dat sneeuwkanon neer gaat zetten? Met die wijsneuzenrij had ik beter even kunnen wachten. Ligt er op de parkeerplaats nog niets wits, op hoogte ligt er een centimeter of 20 maagdelijke sneeuw. Dat is zeker niet zonder risico’s maar niemand laat zich tegenhouden. En terecht, want net als de vorige keer zijn de trails de moeite waard en het landschap kan af en toe zo op een kerstkaart. Zonder al die fietsende lelijke Kerstmannen dan natuurlijk. De dag zit vol ploeteren, genieten, lachen en adrenaline. Aan het einde van de dag verrast Pluvius ons met een lading van zijn koudste ijswater. Langs een riviertje heeft de natuur een fantastische ijswand gebeeldhouwd. Het lijkt wel een aanlokkelijke episode van Life op National Geografic channel. Als afsluiting staat een klein beekje op het programma. Door de enorme bodemvrijheid van de Enduro haal ik met droge voeten de overzijde. Bij de auto denk ik even dat mijn GPS stuk is. Net 30 km op de teller en dat na een hele dag hard werken? 30 km kost normaal gesproken anderhalf uur. Veel tijd om daar over na te denken, is er niet. Het bekende ritueel volgt. Snel in de droge kleren, bike in de auto en naar de ‘Kar-met-voer’ waar we weer heerlijk natafelen en ons vol warme drank gieten. Wat kan het leven toch mooi zijn. Malmedy en fietsclubke uit Eindhoven bedankt voor de les dat een fiets met lekker veel veerweg een bron van veel plezier kan zijn en dat net over de grens. Freeriden in de Ardennen. Je mag mij altijd bellen! Informatie Malmedy ligt 73 ten zuiden van Maastricht in Belgische Ardennen Op de site van FIETS is één van de routes te dowloaden, maar niet verder vertellen, want dan wordt Gerard boos. Bikepark Ferme Libert in Malmedy: http://www.bikepark-fermelibert.com/ Het adres van de parkeerplaats bij supermarkt Carrefour is Avenue Monbijou, 69, 4960 Malmedy Drie crosscounty routes: http://www.bikespot.nl/1/ardennen/11/malmedy/ |