Informatie:
Cyprus Verkeersbureau, Keizersgracht 635, 1017 DS Amsterdam Tel: 020 624 43 58 E-mail: [email protected] Internet: www.visitcyprus.com Het boekje Cyprus fietsroutes is te downloaden op: http://www.cyprus.nu/Static/Documents/UserUpload/dl_5_Fietsen_op_Cyprus.pdf Vluchten: dagelijkse vluchten met Cyprus Airways: www.cyprusairways.com Fietsenwinkels: Highend fietsonderdelen zijn schaars. Daarvoor moet je in grote steden zijn zoals Pafos, Limassol en Nicosia. Cyprus Cycling Federation: [email protected] Zypern Bike: www.zypernbike.com |
CYPRUS deel ITekst en foto’s: Ronald en Ingrid Jacobs
We beginnen met het uit de wereld helpen van een veel gehoord misverstand. Cyprus hoort niet bij Griekenland! Hoewel er overduidelijk Griekse invloeden aanwezig zijn, is Cyprus sinds 1960 een zelfstandige staat. Het is het op twee na grootste eiland in de Middellandse Zee, ligt vlak voor de kust van Turkije en kent een bewogen verleden met hevige gevechten. De laatste dateren uit 1974 toen het noordelijke deel van het eiland om onbegrijpelijke redenen door Turkije is bezet. Een daad die tot de dag van vandaag mag rekenen op afkeuring van de internationale gemeenschap. Het eiland heeft een keur aan prehistorische nederzettingen, Griekse tempels, Romeinse theaters, Byzantijnse kerken en kloosters, kruisvaardersburchten en Venetiaanse forten. Dit alles doorkruist met veel onverharde trails die hunkeren om gekieteld te worden door Nederlandse noppenbanden. In deze editie verkennen we de westkust en het trekken het Troodosgebergte in. De start Onze zevendaagse reis begint aan de toeristisch minder ontwikkelde westkust. Het is al donker als het vliegtuig van Cyprus Airways na een kleine vier uur vliegen, landt op Pafos International Airport. Onze fietsdozen passen keurig in de gehuurde Opel Zafira. Als ik instap heb ik even het gevoel dat iemand het stuur heeft gestolen. Als overblijfsel van de Britse invloeden rijdt men hier links. De auto blijkt een rammelbak eerste klas. De achterruitenwisser ontbreekt en de knop van de verlichting hangt uit het dashboard. We doen een uurtje over de zestig kilometer naar het op 600 meter boven zeeniveau gelegen dorpje Drouseia. Het drie sterren hotel is een beetje van de categorie ‘vergane glorie’. De gastvrijheid van de uitbaatster maakt dat dik goed. Onze hongerige blikken zetten haar meteen aan het werk en een kwartiertje later zitten we met een bordje eten en een kopje thee voor de brandende openhaard in de lobby. Pafos en omgeving Na een onverwacht koude nacht, lacht de zon al vroeg door een spleetje in de gordijnen. Een blik naar buiten verklaart waarom het hotel op deze plek staat. Een fantastisch uitzicht over de vier kilometer verder gelegen azuurblauwe Middellandse Zee aan de ene kant en de schilderachtige uitlopers van het Troodos gebergte aan de andere. Tijd om de mountainbikes uit de doos te halen en het eiland te verkennen. Van het Cyprus Verkeersbureau hebben we een boekje gekregen met de alles zeggende titel ‘Cyprus Fietsroutes’. Als openingsact valt de keus op route vier van het district Pafos. Aan de standaard 24 km en 600 hoogtemeters knutselen wij nog een extra afsteker van 17 kilometer en 500 hoogtemeters. Het boekje dient slechts als indicatie. Het lijkt niet gemaakt door bikers. Het geeft gewoonweg onvoldoende informatie. Om tochten te rijden zijn betere kaarten dringend noodzakelijk. Helaas zijn die niet eenvoudig verkrijgbaar. Zelfs de best beschikbare kaarten geven amper informatie over de trails en kleine weggetjes. Wie er op uit trekt heeft een goed richtingsgevoel en een avontuurlijke instelling nodig. Op het oneindig aantal trails ontbreken aanwijzingsbordjes totaal. Even de weg vragen valt ook niet mee, want het achterland is uitgestorven. Heel erg vinden wij dat niet. Waar vind je in Europa eigenlijk nog echt mountainbikeavontuur? Op Cyprus in ieder geval. Onze ‘eigen’ uitbaatster draagt weer bij aan het ‘welkom gevoel’. Toen we bij het hotel wegreden kwam ze ons achterna gerend om er zeker van te zijn dat we voldoende water meenamen. Lief hè. Op goed geluk rijden we trails op. Tot onze verbazing komen die allemaal weer ergens uit. Een doodlopend pad zijn we niet tegengekomen. Op de gok crossen we van het ene dorpje naar het andere. Sommige gehuchten staan leeg. De bewoners zijn naar de stad getrokken. De route is onverwacht afwisselend. Ansichtkaart zeezicht vanaf de berg, haarspeldbochten door een mini woud, dwars door een grillige kloof, lunch op een terras aan zee, verharde en onverharde klimmen en een dampende koffie in een taverne in een slaperig bergdorpje. En dat alles tijdens onze eerste kennismakingsdag. Limassol (Lemesos) De volgende dag is het tijd om door te reizen naar het dertig kilometer voorbij Limassol gelegen historische gehucht Tochni. Daar verblijven we twee nachten in een complex met tot appartementen omgetoverde traditioneel Cypriotische huisjes. Denk maar niet dat het sober is. Het complex is van alle gemakken voorzien, inclusief zwembad, sauna en een moderne taverne. Het prima eten en het schilderachtige uitzicht over het traditionele dorp, de zee en de bergen doen de rest. Bij het hotel is een vestiging van Zypern Bike gevestigd. Een Oostenrijkse organisatie die race- en mountainbiketochten verzorgt en ook prima bikes verhuurt. Er verblijft een flinke groep racefietsers. Die zijn allemaal enthousiast over de fietsmogelijkheden. Ze zien Cyprus als het nieuwe Mallorca, alleen dan met minder verkeer en minder uitgekauwd. Een voorproefje Vreemd genoeg kunnen de boys van Zypern Bike ons niet helpen aan mountainbikeroutes. Die hebben ze niet uitgezet, want ze zien ‘eigen rijders’ als concurrentie voor hun begeleide tochten. Een beetje frustie pak ik mijn bike en rijd het achterland in. Tussen landbouwgronden en sinaasappel boomgaarden door klim ik tot waar de aarde kaal is en alleen nog harde bosschages groeien. Een moderne herder is de enige mens die ik tegenkom. Hij groet vriendelijk en houdt vanuit zijn jeep zicht op een enorme kudde geiten. Met een paar keer claxonneren en slimme stuurbewegingen jaagt hij de kudde in de door hem gewenste richting. Waar is de romantische schaapsherder met staf gebleven die onder de sterrenhemel sliep? De trail verandert van zanderig in grove stenen. Het stijgingspercentage neemt toe. Even lijkt het pad dood te lopen, maar gaat toch als een geitenpad verder omhoog. Wat overmoedig besluit ik het te volgen. Dat lukt wonderwel. Een onhandige stuurbeweging en een paar doornen schrapen een paar lapjes vlees van mijn enkel. Au! Een paar honderd meter verder gaat de trail verder alsof hij nooit is opgehouden. Op 400 meter hoogte sta ik plotseling bij een doorgaande weg. Die volg ik een stukje en rij dan terug de middle of nowhere in. Na een spannende afdaling staat midden in een sinaasappelplantage een oeroud byzantijns kerkje. Die is stevig op slot met een touwtje. Omdat de zon er geen zin meer in heeft, is het tijd om op goed geluk terug in de richting van het hotel te rijden. Met meer geluk dan wijsheid kies ik een pad dat precies voor de deur eindigt. Troodos gebergte Na een korte nacht is het vandaag tijd voor het ‘echte’ werk. Onze auto vindt een plek in Pano Platres in de aanloop van het Troodos gebergte. Pano Platres is het dorpje waar de koloniale Engelsen zich een eeuw geleden in de zomer terugtrokken om de hitte te ontvluchten. Even later fietsen we over een minuscuul asfaltweggetje naar het fraaie Trooditissa klooster. Het is gesticht in de 13e eeuw en volgens de boeken hangt het boordevol waardevolle iconen. Jammer alleen dat er geen toeristen binnen mogen. Vanaf het klooster voert een onverhard pad langs de bergkam ons naar het gehucht Agios Dimitrios. De geur van dennenbomen prikkelt de neusgaten. Een serieuze klim stuwt ons hoog de bergen in. Het nagenoeg uitgestorven gehucht Lemithou is de eerste rustplek. We drinken Nescafe op een drie stoelen tellend terras bij een lief oud vrouwtje. Bij het afrekenen blijkt dat dit nog geen toeristengebied is. De prijs bedraagt minder dan de helft van datgene wat we tot nu toe gewend zijn. Bij het vullen van de bidons moeten we verplicht nog even kijken naar het vergeelde trouwportret. Dat haar echtgenoot kortgeleden is overleden, spreekt al uit haar trieste blik. Donkere wolken trekken langzaam de bergen binnen. De temperatuur valt als een baksteen naar een magere acht graden Celsius. Op tweederde van de klim naar het hoogste punt van het eiland – de 1951 meter hoge Mount Olympus - staat een restaurant. De eigenaar ziet aan onze verkleumde koppies dat de buitentemperatuur wat aan de lage kant is. Hij stookt de openhaard op en parkeert ons er pontificaal voor. Ook werpt hij zich op als bewaker van onze bikes. Nieuwsgierig informeert hij naar de prijs. Meteen daarna verhuizen ze naar een plek voor het raam waar we ze goed kunnen zien. Het Cypriotisch brood gevuld met de lokale witte kaas smaakt voortreffelijk en kost een habbekrats. Met een knipoog naar de McDonalds invloeden, aangevuld met een portie friet. Ja, zelfs op Cyprus ontkomen ze niet aan de globalisering. Nou niet zeuren, want voor het knetterend haardvuur smaakt de bijna echte Italiaanse cappuccino voortreffelijk. En die is niet vergelijkbaar met de Griekse koffie met een dikke laag drap onderin het kopje. Met frisse tegenzin zoeken we onze fietszadels weer op en klimmen verder. In de volgende editie kun je het vervolg van ons Cyprus mountainbike avontuur lezen. |