VulkanBike-trailpark in Duitsland
In de Duitse Vulkaaneifel slingeren spectaculaire mountainbike trails in een bergachtig landschap en rollen noppenbanden knisperend over lavarotsen. Op zoek naar een lang weekend lekker rossen met de mountainbike ontdekken we op internet het VulkanBike-trailpark. In de geaccidenteerde Vulkaaneifel zijn trails, paden en oude Romeinse wegen met elkaar verbonden tot een mtb-netwerk van ruim 750 km met 17.500 hoogtemeters. Het systeem werkt zoals de fietsrouteknooppunten in Nederland en België, alleen dan aangepast voor de mountainbike. Op de knooppunten staan duidelijke rechthoekige bordjes met daarop richting en afstand naar het volgende knooppunt. De kleur van de pijl geeft de zwaarte aan. Blauw betekent makkie, rood een stuk pittiger en zwart lastig. De kleur wordt bepaald door een combinatie van afstand, lengte en steilheid van de klim of technische moeilijkheid. Voorbereiding Een tocht voorbereiden gaat eenvoudig via de website www.vulkanbike.de. Door de verschillende knooppunten met elkaar te verbinden knutsel je naar eigen voorkeur een route in elkaar. Het computerprogramma geeft keurig de afstand, het hoogteprofiel, een indicatie van de zwaarte en een GPS-download. De koppeling met Google Earth levert mooie overzichtskaarten op. Voor wie niet zelf wil 'prutsen' is er al een aantal routes voorbereid. Voor on the trail is het handig en verstandig om de speciale routekaarten mee te nemen. Deze uitstekende kaarten kosten € 8,- per set en hebben de een schaal van 1:35.000. Behalve de knooppunten vind je op de kaarten ook alle andere paden, wegen, dorpjes, hoogtelijnen en nuttige informatie. Daun - Lieserpad Na de virtuele verkenning is het tijd voor het echte werk. De route die wij Daun – Lieserpad dopen, zit in ons GPS-apparaat. Onderweg kijken we ook naar de richtingpijlen om te zien of het ook zonder GPS kan. De knooppuntborden zijn heel duidelijk. De tussenliggende richtingpijlen zijn verschillend en de variatie is vrij groot. Over het algemeen is er een afbeelding van een groene mountainbiker groot op de bomen gespoten. Soms zitten er kleine stickers op het straatmeubilair. Het blijft een beetje opletten, maar met alleen de routeborden en pijlen zul je niet veel problemen hebben om de routes te vinden. Wat meteen opvalt is dat de Vulkaaneifel lekker leeg is, mensen komen we amper tegen. De natuur is uitbundig. Heel veel schitterende dichte loof- en naaldbossen, mooie meren, ruige rotspartijen, nauwe kloven en prachtige panorama’s. Als extra bonus is er met enige regelmaat een ontmoeting met een reeënfamilie of scheren er wat roofvogels over. De trails zijn de moeite waard. Een afwisseling van brede paden langs kabbelende beekjes, over rotsachtig gesteente en smalle landbouw asfaltwegen. Wat totaal ontbreekt zijn vlakke wegen. Het gaat altijd omhoog of omlaag met als gevolg veel druk op de kuiten en af en toe piepende longblaasjes. Het aantal hoogtemeters loopt dan ook behoorlijk snel op. Kôulshore trail-techniek-parcours Bij het dorpje Üdersdorf-Tritscheid stuiten we op het Kôulshore trail-techniek-parcours. Dit kleine gratis toegankelijke bikepark is door en voor mountainbikers gebouwd. De naam is een samentrekking van het woord kôul en shore. Kôul betekent in het Eifeler dialect lavagroeve. Shore komt van de bekende Canadese northshore hindernissen. Ze bestaan uit smalle houten planken waarmee je op de meest onmogelijke plaatsen mountainbike parcoursen kunt aanleggen. Dit bikepark is bedoeld om te trainen, ervaring op te doen en een boel lol te hebben. Er liggen fietstechnische uitdagingen waar menig biker zijn tandwielen op stuk zal bijten. Wij hebben er in ieder geval een uurtje lol. Terug op de trail volgen we voor een deel het Lieserpad dat is vernoemd naar de gelijknamige rivier. Wie denkt dat het volgen van de rivier betekent dat er niet veel geklommen wordt, vergist zich enorm. Zo af en toe fietsen we vlak langs het water, maar even later glinstert het water meer dan honderd meter onder ons. Met name vlak voor het stadje Manderscheid is het pad best spectaculair met een links van de trail een diepe kloof terwijl het rotsachtige pad bestaat uit ongelijke gladde rotsen. Op zaterdag en zondag bij mooi weer, kun je dit pad beter mijden, het is er dan best druk met wandelaars. Burcht van Manderscheid Wat vooral opvalt is dat de mountainbikeroutes grotendeels over onverharde wegen gaan. Het aandeel asfalt is erg klein. En als er dan toch asfalt ligt, dan volgt de route vooral de één tractor brede wegen. Ook het percentage singletrails is best behoorlijk. Her en der zijn er behoorlijk technische stukken ingebouwd en het stijgingspercentage is vaak stevig. Nee, de weg van de minste weerstand is door de bouwers van het uitgebreide netwerk niet gekozen. Zelfs de meest verwende crosscountrybiker hoeft niet te klagen. Eén van de echt lastige technische singletrails gaat naar de historische burcht van Manderscheid. Feitelijk zijn het er zelfs twee burchten, een onderste en een bovenste burcht. Het diep uitgesleten Lieserdal vormt de natuurlijk scheiding. De keurvorsten van Trier en de graven van Manderscheid hebben hier heel wat gevochten. Nu liggen de ruïnes er stilletjes bij. Behalve in de maand augustus want dan worden er ridderspelen gehouden en herleven oude tijden. Ook gewone stervelingen kunnen de burcht bezoeken. Je moet dan wel twee euro meebrengen. Puntige rotsen Tijdens de technische afdaling knutsen we van rots naar rots, maken kleine drops en is vooral stuurvaardigheid belangrijk. Een kort maar heftig sissend geluid haalt me uit mijn concentratie. Voorband plat, net tijdens een drop met meteen een scherpe draai. Weg voorwiel. De grond bestudeer ik van heel dichtbij. In een gecensureerde versie van de werkelijkheid denk ik: “potverdorie, jan-drie-dubbeltjes, gatverderrie, tjonge jonge, wat vervelend nu”. Tijdens de reparatie van de band voel ik de stijfheid opkomen, ontstaan er wat bulten en kleurt mijn shirt op een paar plekjes nog wat roder. Omdat een man niet mag huilen, lach ik maar een beetje als een bauer met kiespijn. Aan de voet van de burcht ligt een aardig restaurant en is het tijd voor de lunch én om mijn wonden te likken. Het eten is best goed en zeker niet duur. Het interieur lijkt weggelopen te zijn uit de tijd dat de burchten werden gebouwd. Een op hol geslagen paard kan er dan ook niets kapot maken. Kratermeren Na heel wat paden en bossen passeren we één van de vele diepblauwe kratermeren die hier ‘Maren’ heten. Als wij diep onder ons kijken zien we het ‘Meerfelder Maar’ liggen. Slechts 29.000 jaar oud en maar liefst 200 meter diep. We lezen op een bord dat deze ‘blauwe ogen’ van de Eifel door vulkanisme zijn ontstaan. Meer dan 10.000 jaar geleden kwam magma, vloeibaar gesteente, in aanraking met grondwater. Magma en water vormden een explosieve mix. Toen de knal voorbij was, bleef er een enorm rond gat over met daaromheen een wal. Dat gat heeft zich door de eeuwen heen gevuld met grond- en regenwater. Inmiddels zien de kraters er uit als prachtige natuurlijke meren waar leuke mountainbiketrails omheen lopen. In totaal telt de Eifel 75 van deze kratermeren. Terug bij ons hotel in Daun staan er 58 km en 1490 hoogtemeters op de teller. Tijdens deze en volgende tochten in de Vulkaaneifel valt het steeds weer op dat het best pittige tochten zijn. Pittiger als de droge cijfers doen vermoeden. Dat de Eifel alles heeft wat een heerlijke mountainbikebestemming nodig heeft staat als de spreekwoordelijke ‘Pfost oben Wasser’. INFORMATIE BESTEMMING Mountainbikeroutes · Reisafstand Utrecht – Daun 330 km · Mountainbike knooppuntennetwerk vind je op www.eifelbike.de · De knooppunten staan ook vermeld op twee elkaar deels overlappende kaarten (noord/zuid en midden) schaal 1:35.000. De kaarten zijn te koop bij de VVV’s, boekhandels en in veel hotels · Tourist-information Daun. T: +49-659295130 e-mail: [email protected], www.tourismus.daun.de · MTB-gids en informatie: www.Eifelbike.de · VulkanBike Eifel mtb-marathon in september: www.vulkanbike.de |