Beren
De omgeving van Fernie heeft de grootste beerdichtheid van de wereld. Zwarte beren zitten overal. De veel gevaarlijkere Grizzlyberen verblijven voornamelijk in Mt. Fernie Provincial Park en Fernie Alpine Resort regions. Het volgen van een korte 'berencursus' wordt aanbevolen als je er alleen op uittrekt. Belangrijke adressen Canadees verkeersbureau Nederland en België: Canadian Tourism Commission, Postbus 30820, 2500 GV Den Haag. Fax: (0031)70-3111682, internet: www.canadatourism.nl VVV: Fernie Tourism Association, 102 Commerce Road. Postadres: PO Box 1747, Fernie B.C. VOV 1MO. Tel: (001)250-4234395, fax: (001)250-4239210, e-mail: [email protected] en [email protected] internet: www.fernietourism.com en www.fernie.com Fietsenwinkels: • Ski Base, 432-2nd Avenue, Fernie BC VOB 1MO. Tel: (001)259-4236464, internet: www.skibase.com • Fernie Sports,1191 - 7th Ave. Tel (001)250-4233611, internet: wwwferniesports.com (ook verhuur) Routes In de Fernie Trail Guide (schaal 1:18.000) staan de 87 trails beschreven. Het boekje is verkrijgbaar bij de VVV en kost CAN $ 5,-. Van de opbrengst worden de trails onderhouden en nieuwe aangelegd. De Fernie Mountain Bike Club organiseert iedere maandag en woensdag in de zomer een tocht. Start om 18.00 uur bij Fas Gas tegenover het Aquatic Centre. Gasten zijn van harte welkom. Info: [email protected] Georganiseerde tochten van één of meerdere dagen of een gids nodig: Fernie Fat-Tire Adventures, PO Box 2037 (VOB 1 MO), Fernie B.C. Tel: (001)888-4237849, e-mail: [email protected] internet: www.ferniefattire.com Downhill. 15 Verschillende tracks: Fernie Alpine Resort,5339 Ski Hill Road Fernie BC Canada VOB 1M6. Tel: (001)250-4236644, e-mail: [email protected] internet: www.skifernie.com Prijs: 32 Can.dollar voor een dag (€ 21,-). Shuttle de berg(en) op: Fernie Outback Tours,95 Brickers Road. Fernie BC VOB 1 MO. Tel: (001)250-4233759, internet: www.fernieoutbacktours.com De Bike Een freerider of downhill bike is het middel om optimaal van de singletracks te genieten. Heb je een XC-bike en je wilt de trails volgen verwissel je grootste tandwiel voor een versleten exemplaar. Je hebt het toch niet persé nodig en het beschermt de andere tandwielen als je op een boomstronk of steen butst. Brede banden met een lage luchtdruk zorgen voor een optimale grip. Hoe er te komen Vliegen is het enige zinnige alternatief. Zowel vanuit Brussel als Amsterdam wordt rechtstreeks naar Calgary gevlogen. De prijzen verschillen per maatschappij en seizoen enorm. Het raadplegen van internet of een bezoek aan een reisbureau kan je veel geld besparen. Overnachten Informatie bij de VVV in Fernie. Eenvoudig, maar een goed bikershotel: Ski & See Adventure Lodge The Grand Central (Claude & Lillis Perreault), 206 3rd Street, Fernie, PO BOX 1962, Fernie. Tel: (001)250-423-7367, fax: (001)250-4237390, e-mail: [email protected] internet: www.enjoyfernie.com Luxer hotel voor bikers: Park Place Lodge, 742 Highway 3, PO Box 2560, Fernie B.C. VOB 1MO. Tel: (001)250-4236871, fax: (001)250-4233773, e-mail: [email protected] internet: www.parkplacelodge.bc.ca. Campinggids Alberta. Tel: (001)800-6618888, internet: www.travelalberta.com hostels: [email protected] Eten en drinken Tip voor ontbijt: Jamochas 851 7th Avenue Fernie BC. VOB 1MO Tip voor diner: • The Wood, upstairs 701 2nd Avenue, Fernie. Tel: (001)250-4237749 • Top maaltijden in historisch gebouw, maar niet goedkoop: The Old Elevator, 291 1st Avenue Fernie. Tel (001)250-4237115 internet: OldElevator.com Telefoon GSM’s werken in de binnenlanden van Canada niet. Maar geen nood. Op bijna elke hoek van de straat staat een telefooncel. Telefoonkaarten zijn op heel veel plaatsen te koop. Bellen met zo’n kaart is heel erg goedkoop. Er zijn ook diverse internet cafés. Vreemd genoeg is internetten vaak duurder dan bellen. Overige sporten • Raften: Canyon Raft Company, Tel: (001)250-4237226,e-mail: [email protected] internet: www.canyonraft.com • Quat tour: Prestige Tours,Corner of Park & Anderson Road Fernie. Tel: (001)250-4239284, e-mail: [email protected]: www.snowmobilwfernie.com • paardrijden, vissen en wild bekijken: Fernie Outback Tours,95 Brickers Road. Fernie BC VOB 1 MO. Tel: (001)250-4233759, internet: www.fernieoutbacktours.com • Golf. Fernie Golf & Country Club : e-mail : [email protected] internet: www.golffernie.com |
FERNIE IN DE CANADESE ROCKIE MOUNTAINS
singletrack paradise tekst en foto's: Ronald Jacobs Chris, Tom en Claude begroeten mij. Zo ‘cool’ als ik kan, groet ik terug. Van binnen ben ik helemaal niet cool en ik denk: holy shit, waar is hier de nooduitgang. Hun extreem freerider-bikes lijken op voorhand alles te verraden over de tracks en hun manier van biken. Ik zie mijzelf al een halve dag, mijn bike achter me aan slepend, een singletrack afglijden, of erger met een pijnlijk lijf op mijn gezicht in de bush liggen. De werkelijkheid in dit paradijs van singletracks is gelukkig ontelbare malen aardiger. De Martinair vlucht van Amsterdam naar Calgary duurt ruim negen uur. Vlak voor de landing zie ik de machtige bergen van de Canadese Rockie Mountains in het westen liggen. Naar het oosten lijkt de wereld op een Hollands polderlandschap. Net zo plat, net zo groen en in dezelfde vakjes verdeeld. Het verschil zit hem in de schaal. Alles is hier minstens duizend keer zo groot. De akkers en de afstanden zijn immens groot. Geen wonder dat Hollandse boeren naar dit gebied zijn geëmigreerd. Het lijkt op thuis, maar dan in mega formaat. Op de kaart lijkt het niets, de transfer van Calgary airport naar het aan de voet van de Rockies gelegen stadje Fernie. In werkelijkheid zijn het ruim 300 kilometers, waar mijn fietsmaatje Marnic en ik ongeveer drie en een half uur over doen. Als we Fernie uiteindelijk binnenrijden krijgen we het gevoel op een filmset te zijn. Je weet wel zo'n roadmovie waarin de held over een brede weg een ingeslapen stadje inrijdt. De gebouwtjes staan een beetje rommelig los naast elkaar. Het benzinestation en de saloon ontbreken niet. Ook de locale sheriff rijdt stom toevallig in zijn enorme Amerikaanse slee tergend langzaam voorbij. Een oude brik met enorme koehoorns op de motorkap maakt aan alle twijfel een definitief eind; we zijn in een compleet andere wereld beland. Fernie style biking De volgende ochtend speelt de jetlag me nog flink parten. Toch moet ik op mijn bike want Claude, de hoteleigenaar, staat samen met zijn maten klaar om me de tracks te laten zien. De bikes waar die gasten op rijden zouden in de lage landen vermoedelijk eeuwig in de winkel blijven staan. De fietsen hebben zowel voor als achter een veerweg waar je stil van wordt. Gewicht lijkt niet van belang. Het op dit moment populairste model komt ruim boven de twintig kilo. Daar sta ik dan met mijn crosscountry fietsje. Tom en Rich hebben hun honden meegebracht. "Dit gebied heeft de hoogste beerdichtheid van Canada", licht Tom trots toe. "En beren hebben een hekel aan honden, dus ze vormen een prima preventie". Ik knik begrijpend, maar of ik nou gerustgesteld ben? Meteen buiten Fernie rijden we de eerste singletrack op. Op hun kleinste verzet hier ‘granny’ (oma) geheten pedaleren onze Canadese vrienden langzaam omhoog. Her en der steken dikke boomwortels boven de grond uit. Met wat kunst en vliegwerk blijf ik op de fiets. Na een paar kilometer komen we op een breder gravelpad dat blijft klimmen. Dan stuurt een minuscuul bordje met het opschrift ‘spliting bears’ ons het dichte bos in. Rich: “Veel van de trails rond Fernie volgen de natuurlijk wildpaden. Om die reden hebben we oneindig veel singletracks. Van heel eenvoudig tot drie keer zwart.” Aan de blik in zijn ogen begrijp ik dat drie keer zwart wel heel extreem moet zijn. Spliting Bears is niet al te moeilijk. De track is inderdaad grotendeel hartstikke smal. Scherpe bochten volgen elkaar in een razend tempo op. Een enkele korte venijnige afdaling dwingt me tot afdalen met mijn derrière op het achterwiel. Tijd om er allemaal over na te denken heb ik niet. De hindernissen volgen elkaar in hoog tempo op. Af en toe heb ik meer het gevoel in een achtbaan te zitten dan op de fiets. Dan vol in de brakes. Een forse boomstam ligt dwars over het pad. Voor mijn gevoel is afstappen de enige optie. De andere boys denken daar heel anders over. Gebruikmakend van enkele stukken hout die voor de boomstam liggen, lanceren ze zichzelf over de hindernis. “Yaaahooo!!” is het enige dat ik hoor en weg zijn ze. Als een of anders sukkel klauter ik over de boomstam en race achter ze aan. Voor we beneden zijn herhaald het tafereel zich nog een keer of tig. De weg terug is een typisch crosscountry parcours. Hier ben ik om mijn lichtgewicht bike duidelijk in het voordeel. De boys zeggen het niet, maar ik ben er zeker van dat ze deze low-tech-route nemen om mij een plezier te doen. Mijn hotel is het centrum van een goede Canadese gewoonte: after biking. Met een fikse pint, of in mijn geval een frisdrank, genieten we van de late avondzon op het terras. Het leermoment van vandaag doet pijn. Ik ben gewoon een sukkel als het op sturen aankomt. Op snelle schotter-afdalingen in de Alpen ben ik misschien nog een hele pief, maar hier ben ik de softie uit Holland. Voor deze gasten is geen jump te hoog, geen track te steil en geen bocht te scherp. In Canada noemen ze dat "Fernie style biking". Hoog springschansgehalte Met een kleine slag in mijn achterwiel ga ik naar de bikeshop om mijn wiel recht te laten maken. De monteur is een Canadees die eigenlijk uit het Franse gedeelte van Canada komt. Een jaar of vijf geleden kwam hij hier een weekje biken. Nooit is hij meer weggegaan. Typisch voor de way of life hier. Geld heb je nodig om te leven en je leeft als je op je bike zit, of op je ski’s staat. De monteur vroeg me mijn hemd van het lijf over biken in de Alpen, biken in Nederland en hoe ik het hier vond. Ondertussen repareerde hij mijn wiel, ongevraagd mijn head-set, en stelde hij alles opnieuw even af. Betalen mocht ik alleen het onderdeel dat hij had vervangen. Typisch iets dat in de relaxte sfeer van Fernie past. Vandaag is het weer super, 25 graden en helder. Samen met Rich rijden we naar de eerst track. Plotseling verliest Rich zijn cranck. De bout is niet terug te vinden dus hij moet terug. We spreken af dat ik samen met mijn maat Marnic een tochtje rijd en dat we elkaar later weer ontmoeten. Zo gezegd zo gedaan. Over een smalle singletrack rijden we de berg op. Af en toe een stukje lopen, maar technisch gaat het steeds beter. Plotseling staan we naast een levensgroot hert (of ree, dat weet ik nooit). De afstand is maximaal een meter of vier. Hij staat lekker aan een boom te knabbelen. Af en toe kijkt hij ons aan, maar zolang wij niet bewegen eet hij gewoon door. Voorzichtig maak ik een paar foto's. Hij eet verder, wij biken verder. Eenmaal boven dalen we af over een heerlijke track. Landschappelijk misschien niet zo spectaculair, maar qua fietsen super. Terug bij het hotel staat Rich weer klaar. Even een stop bij de koffieshop en daarna weer de berg op. De klim is hartstikke steil. Eenmaal op de singletrack komt Kevin, een Amerikaan uit Denver, ons tegemoet. Na een kort gesprek grijpt Kevin ons aanbod om zich bij ons aan te sluiten met twee MTB-handschoenen aan. De trail die we nu volgen ligt bezaaid met ingebouwde hindernissen. Grote boomstammen om overheen te rijden. Sommige met wip. Aangelegde springschansen die soms op meer dan twee meter van de grond eindigen. En nog veel meer geks. Rich gaat er altijd, en Kevin meestal, overheen. Vooral de jumps zorgen voor een dikke adrenaline rush. Ik kijk mijn ogen uit, maar mijn nek breken wil ik niet, dus ik 'cruise' lekker over de singletracks. Na 60 km en 1400 hoogtemeters zijn we heelhuids terug in Fernie. Downhillen Vandaag gaan we de godganselijke dag downhillen op de zogenaamde Skihill net buiten Fernie. De hele dag gaan we met een stoeltjeslift de berg op en er zijn vijftien verschillende routes om de berg weer af te suizen. De moeilijkheidsgraad gaat van blauw (eenvoudig) tot drie maal zwart, en dat laatste is extreem in het kwadraat. Rood is eigenlijk al pittiger als de meeste zwarte routes in de Alpen. Bij één keer zwart zit ik echt aan mijn taks. Fernie-hospital is namelijk één van de bezienswaardigheden die ik graag aan mij voorbij laat gaan.Met kramp in onze vingers van het remmen zitten we ’s avonds aan de fish and chips. Hydraulische schijfremmen zijn hier ontzettend populair. Om met Rich te spreken: ”Do not leave home without them”. De dag erna zijn we uitgenodigd om met de shuttle mee te gaan naar de zogenaamde microwave-towers (magnetrontorens). Die torens zijn een drietal televisie- en radiotorens boven op een ruim 2000 meter hoge berg. De shuttle is een dikke Amerikaanse Pick-up. Voorin een ronkende V8, achterin een lading bikes en bikers. Hoe dichter we bij de top komen, hoe beroerder de track. Eenmaal boven is de afspraak duidelijk. Onze Canadese vrienden gaan aan de andere zijde van de berg naar beneden. De Dutchies - wij dus - draaien boven om en gaan retour zoals we gekomen zijn. Uiteraard gaan we wel eerst kijken naar de halsbrekende toeren van de van top tot teen in beschermende kleding gestoken Rich en zijn maten. Al na een paar meter kan ik niet geloven dat er mensen zijn die hier met een bike naar beneden durven. Er liggen twee rotsplaten in een V-vorm tegen elkaar. De hellingshoek is ruim 45°, de rotsen spiegelglad en na vijftien meter een haakse bocht naar links of een crash van zeven meter naar beneden. Met moeite klauteren we naar beneden. Te voet is het al een hele toer. Rich geeft het voorbeeld. Met ware doodsverachting glijdt hij naar beneden. Onderaan maakt hij een soort wheely en gooit zijn complete bike naar links. Met een enorme klap komt de beschermring die om zijn voortandwielen zit op een rotsblok. Rich twijfelt geen moment, rukt het achterwiel omhoog en over de hindernis en daalt verder af. Op een veilige plek stapt hij af en komt terug gelopen. Op het gevaarlijkste punt neemt hij positie in om te voorkomen dat uit de koers rakende bikers in het ravijn storten. Dat blijkt een paar keer nodig. Na de eerste bocht is het uitzicht meer dan magnifiek. We zien ontelbare bergen. Fernie ligt als een poppendorp diep onder ons. Onze boys hebben niet veel oog voor het uitzicht. Opperste concentratie is nodig voor de volgende hindernis. Een super smalle singletrack met enkele scherpe bochten waarin net op de verkeerde plaats een paar pittige rotsblokken liggen. Met een hellingshoek van opnieuw tenminste 45° is afstappen niet mogelijk. Gaan is gaan, ruimte voor twijfel is er niet. Twijfel en angst worden net als stuurfouten onverbiddelijk afgestraft. We zijn getuige van een paar fikse schuivers. De beschermde kleding van deze moderne ridders voorkomt erger. Slechts het enige waar deze kerels zich zorgen over maken, is de schade aan hun bikes. Als het snelle deel komt van de afdaling, die ongeveer een uur duurt, draaien wij om en klauteren terug naar de microwave-towers. Over onze afdaling durf ik het eigenlijk niet meer te hebben. Maar hij was hartstikke lekker en vooral in het begin redelijk technisch. Nou ja technisch, alles is relatief. Conclusie Freeriders, downhillers en crosscountry rijders die het niet erg vinden om af en toe af te stappen, hebben in de bergen rond Fernie de 'time of there life'. De relaxte sfeer krijg je er gratis bij. |