MOAB
ride the Red Rocks Een droom wordt werkelijkheid. Vier maanden naar de States om te mountainbiken. Een lijst met trails is onze reisgids, een camper het hotel en twee bikes zijn het gereedschap. De Amerikaanse trails slingeren door landschappen die in een science fiction filmniet zouden misstaan. In de afgelopen jaren werd me regelmatig gevraagd: ‘heb je de Slick Rock trail bij Moab al eens gefietst?’ Nee, het was er nog nooit van gekomen. Gek eigenlijk want die trail in de staat Utah is een must do. Het is de beroemdste mountainbike trail van de hele wereld. Wat zeg ik, van het hele universum. En als extraatje liggen net buiten Moab de wereldberoemde parken Arches, Canyonlands en Dead Horse State park. De oogstrelende foto’s van deze natuurlijke rode stenen bogen en de diep uitgesleten Colorado rivier kent iedereen. In real life zijn ze adembenemend mooi! Op weg naar Moab in de staat Utah valt het ons op dat heel Amerika is ingericht op being on the road. Het lijkt wel of een kwart van de bevolking constant op reis is. Een gehucht van tien huizen heeft drie dingen zeker: een winkeltje, meestal een voormalige handelspost, een kerkje en een motel. In de vele natuurparken of een iets grotere plaats is er altijd wel een RV-park te vinden. RV staat voor recreational vehicle. Dat zijn campers en caravans in alle soorten en maten. Onder het motto: hoe groter hoe beter zijn het huizen op wielen. Die van ons is met 8,5 meter een kleintje, maar toch super comfortabel. Op een RV-park sluit je in een paar minuten stromend water, elektriciteit, afvoer en kabel TV aan. In Moab is aanwezigheid van elektriciteit van levensbelang. De temperatuur loopt halverwege juni op tot boven de 40 graden en ’s nachts daalt ie naar net onder de 30. Het is als wij er zijn 10 graden te warm voor de tijd van het jaar. De airco in onze camper loeit dan ook dag en nacht, een hele week lang. Slick Rock Bij het eerste ochtendgloren loopt om 05.45 uur de wekker af. Ik eet een traditioneel Amerikaans ontbijtje, een portie havermout met banaan, gevolgd door een stevige bak koffie. Dat past prima in het aan mij zelf opgelegde inburgeringsprogramma. De blote lichaamsdelen krijgen een dikke laag zonnebrandmiddel. Buiten de camper is het inmiddels 30 graden. Ben ik gek? Misschien, maar zoals western legende John Wayne al zei: ‘a man has to do what a man has to do’. grip Het is een stevige klim naar het begin van de trail, die een kilometer of zeven buiten Moab begint. Bij het startpunt van de Slick Rock trail staan een paar auto’s van een scoutinggroep. Die gaan een dagje mountainbiken. Naar ik hoop hebben ze ervaring want Slick Rock is geen route voor beginners. Aan hun full suspension bikes kan het in ieder geval niet liggen. Voordat ik echt begin, eerst nog snel een halve liter water soldaat maken. De luchtvochtigheid is hier nul, nadda, noppo, zero, nichts. Zweet verdampt meteen en je voelt niet dat je uitdroogt. Toeristen krijgen de waarschuwing om toch zeker vier liter water per dag te drinken en als ze gaan biken of hiken nog meer. In mijn bidons zit nog anderhalve liter, dus dat zou voor deze tocht genoeg moeten zijn. Genoeg getreuzeld, gas erop! Al snel kom ik erachter dat mijn referentiekader over wat in een klim haalbaar is, overboord moet. De grip die mountainbikebanden op deze rotsbodem hebben, is fenomenaal. Het zou Glue Rock of twee-componentenlijm-mountain moeten heten, want de banden plakken er bijna aan vast. Zoals altijd heeft ieder voordeel ook een nadeel. Als de benen de steilheid niet meer aankunnen en de bike tot stilstand komt, dan komt ‘ik-val-achterover-op-mijn-platte-gezicht ’ heel dichtbij. Ik leer al snel naar escapes te zoeken. Schuin wegsturen helpt meestal. Toch kom ik een keertje goed weg en val net niet achterover. Dat hoort bij het leerproces zullen we maar zeggen. Over de route maak ik mij geen zorgen. Verdwalen is onmogelijk. De witte stippellijn over de rotsen is dwingend aanwezig en slingert in alle denkbare richtingen. Vooral niet teveel zelf nadenken, gewoon de streep volgen. Op sommige plekken is het spoor van rubber al van afstand duidelijk zichtbaar. Achter mij de boy scouts. Een mountainbike maakt een perfecte salto. Zonder de verkenner er op, want die is het slick rock materiaal van heel dichtbij aan het bestuderen. Even later de tweede op korte afstand gevolgd door de derde. Ik kan het niet aanzien en rij verder. Het landschappelijke hoogtepunt van de trail is ook het hoogste punt van de trail. In de diepte stroomt de machtige Colorado rivier, in de verte ligt Nationaal Park Arches met haar bijzondere rotsformaties. Gaande weg neemt mijn behendigheid toe en kom ik soepeler vooruit. Niet dat de Slick Rock trail uitnodigt om hem als een race rijden, integendeel, lol en genieten staan voorop. Slechts één andere mountainbiker kom ik nog tegen, en dat op de beroemdste trail van het universum. Vlak voor het einde tref ik de boy scouts weer. Ze zijn naar de oefentrail gegaan, want na drie crashes was het voor de begeleiders echt genoeg. Geen breuken, wel gekwetste ego’s, zeker toen zo’n ‘oude man’ als ondergetekende ze in de laatste klim voorbij rijdt, waar deze tieners moesten lopen. Niet belangrijk, hooguit een gniffel moment. Dik over tienen in de ochtend, meld ik mij bij de camper en is het tijd voor een verkoelende duik in het zwembad. Daarna winkelen. Om twee uur ’s middags is het fu@#*&k^%g hot. Heel warm dus. In de winkels snort de airco en is het er goed toeven. Dead Horse State Park Ik ben op weg naar een mountainbike parcours in het ‘dode paard park’. Het is niet ver, slechts 15 km vanaf Moab en een aanrader voor wie toch in de buurt is. De trail begint voor het bezoekerscentrum. Eigenlijk lijkt het een beetje op de vaste mountainbike route in het Brabantse Eersel. Het is één lange singletrail met af en toe een stuk zand en steile klimmetjes. De alom aanwezige leuke en soms ronduit lastige technische rots passages hebben ze in Eersel dan weer niet. En het zicht op de 600 meter lager gelegen Green River met de omringende grillig gevormde rode rotsen, ook niet. De ontelbare bochten komen dan wel weer overeen. Het is een uur vet cool fun, om er eens een turbo term in te gooien! Volgens een site is de route geschikt als familietour. Nou dan toch alleen voor de familie van Bart Brentjes. In mijn wereld is het een 7,5 op de schaal van 10. Druk is het zoals gebruikelijk niet op de trail. De bandensporen die hier vandaag zijn achtergelaten zijn van Nederlands fabricaat. De uitzichtpunten hebben zo af en toe verdacht veel weg van de Grand Canyon. Niet zo gek dus dat filmmaatschappijen dit park regelmatig gebruiken voor opnames. Mission Impossible 2 en Thelma & Louise, Once upon a time in the West en Indiana Jones and the last crusade, zijn hier opgenomen. Net als heel wat westerns. En zo voelt het ook: mountainbiken in een filmdecor. Na de koffie, op naar het even verderop gelegen nationaal park Canyonlands. Miljoenen jaren geleden was dit een vlakte. De rivieren en de elementen hebben heel veel land weggesleten. Wat is overgebleven zijn kleine vlaktes die als het ware op soms wel 2 km hoge palen de hemel in rijzen. De naam Islands in the Sky is goed gekozen. Mesa Arch, een enorme natuurlijke boog van rood gesteente staat niet voor niets in ieder boekje. Hij ziet er super spectaculair uit. Bovenop is de boog ongeveer 1,5 meter breed. Breed genoeg dus om er over te lopen, maar wie struikelt hoeft zich niet druk te maken over een gebroken been. Je valt 100% zeker zo te pletter dat zelfs je bloedeigen moeder je niet meer herkent. Aan weerzijde is het gat zeker 500 meter diep. En daar komt nog een verraderlijke wind bij. Je raadt het al, we konden het niet laten. Porcupine Rim Trail De meeste bikers nemen vanuit Moab een shuttle om bij de start van de Porcupine Rim Trail te komen. Dat scheelt 16 km bergop fietsen. Er zijn voldoende bedrijfjes die dat voor $ 25 (€ 20) aanbieden. Op de een of andere manier voelt dat een beetje als smokkelen. Ik heb nog steeds het standpunt dat wat je naar beneden wilt fietsen zelf omhoog moet rijden. Gek eigenlijk, misschien geven de Amerikanen het goede voorbeeld. Die hebben geen problemen met een shuttle, als je maar lol hebt, daar gaat het ze om. De zon scheert net over de berg en Moab verdwijnt in de diepte. Het spel van schaduw en zon kleurt de rotsen rood. Als iemand het zo schildert, ziet het er nep en overdreven uit. Nu is het van een onwerkelijke schoonheid. Als de zon hoger komt verandert de kleur in donker beige. Op mijn fietsje nader ik de Sand Flats Recreation Area. Bij de onbemande ingang steek ik de twee dollar entree in een envelop. Met een glimlach op de lippen rij ik het begin van de Slick Rock Trail voorbij. Die was leuk gisteren. Nog een kilometer of tien verder omhoog. De Sand Flats Road slingert tussen de rotsen door. Onderweg liggen een paar verlaten camp sites. Mooi ingericht, maar het is gewoon te heet om daar met een tent te staan. Na een dag is een mens gerookt, gestoomd en klaar voor consumptie. Misschien een idee voor een restaurant, todays special fresh cooked mountainbiker stake. Rock the rocks Het begin van de Porcupine Trail is duidelijk aangegeven met een bord: ‘Ieder jaar verdwalen hier mensen. Geen punt, we vinden ze allemaal terug. Alleen niet allemaal levend’. In een bakje ligt voor de zekerheid een hele stapel routekaartjes. Precies zo’n exemplaar als ik heb meegenomen bij de toeristeninformatie. De komende 23 kilometer staat de hefstigste trail van Moab op het menu. Nou maar hopen dat ik mij er niet in verslik. Want zoals gebruikelijk in de States ben ik hier alleen met me, myself and I. Al in de eerste meters maakt de trail duidelijk uit welk hout hij is gesneden. Eigenlijk beter, uit welke steen hij is gebeeldhouwd. Meteen is duidelijk, wie niet van rocks houdt, heeft op de Porcupine Trail niets te zoeken. In eerste aanleg gaat de trail voornamelijk omhoog. Er liggen veel plateaus van slick rock met dikke scheuren en verhogingen. Goed kijken om de fietsbare route te vinden. De afwisseling bestaat uit een zanderig pad vol grote en nog grotere keien. Soms kan ik er langs af sturen, veel vaker is de enige weg er overheen. Gas erop houden, anders is de momentum weg en valt mijn fiets stil. Op gang komen is dan lastig. Voor mijn gevoel kom ik met de 29” een stuk verder dan ik op mijn 26” mountainbike zou zijn gekomen. Het voordeel van de grotere wielen is hier duidelijk merkbaar. In de eerste kilometer tel ik op het pad 28 miljoen 368 stenen. Alleen de losliggende dan. Na een kilometer of drie staan er sporen in de richting van de rand. En wat voor een rand. Mijn blik wordt in de diepte en de verte gezogen. In de diepte een groen stuk land dat duidt op de aanwezigheid van een riviertje. In de verte de rotsen van Castle Valley, die majestueus hoog boven de omgeving uittorenen. Ook weer een decor uit westerns en avonturenfilms. Even genieten en dan roept de trail weer. Nog even klimmen en dan de afdaling. Meer dan een stuk of honderd hoogtemeters kom ik de rest van de dag niet meer tegen. Zo af en toe verdwijnen de rotsen even en maken plaats voor zand. Nooit voor lang. Beginnende mountainbikers hebben op deze trail niets te zoeken. Om eerlijk te zijn, heb ik meer dan eens een voetje aan de grond, of stap even af. Met een gebroken been hier liggen te wachten op de volgende biker die niet gaat komen, is niet een heel goed idee. Zo af en toe heb ik wel betere. Wie de film ‘127 hours’ heeft gezien (een echte aanrader), weet wat de gevaren van dit gebied zijn. De hoofdpersoon, een overmoedige biker en hiker, moet zijn eigen arm amputeren. En ik vind een lekke band al erg. Het pad is soms breed, er is geen duidelijk spoor van andere bikers en de beste weg is van boven niet te zien. Gokken dus. Kom ik bij een drop uit van een metertje dan is het besluit duidelijk, no way! Zo af en toe ga ik dan een stukje terug en pak het beste spoor. De laatste 5,5 km is de trail een rasechte singletrack. Hij wringt zich eerst langs Jackass Canyon en daarna langs de flanken van de Colorado rivier. In het laatste stuk twijfel ik toch heel even of een wandelstok niet en betere optie was geweest. Die twijfel is zo weg, daarvoor waren de voorgaande 38 km veel te leuk. Voor het eerst brengt de verharde weg mijn gevoel goed onder woorden. Een highway. Een beetje high van de adrenaline vliegen de laatste dikke tien kilometer onder de wielen door. Terug bij de camper is het drinken geblazen. Gek eigenlijk, bijna vier liter water naar binnen gewerkt en dat is nog niet genoeg. Ja, in de rotswoestijn rond Moab, liggen miljarden rocks, maar daar kets je geen druppel water uit. En toch weet ik het zeker, de Porcupine Trail, ROCKS! Zoals zo vaak in Amerika verlaat ik Moab met een dubbel gevoel. Ik had nog langer in dit gebied willen blijven om nog meer trails te rijden, maar nieuwe avonturen lonken. Camper loskoppelen en vertrekken dus. Wat kost het eigenlijk? Voor veel mountainbikers zijn de hoge kosten hét excuus om de Verenigde Staten van hun lijstje te schrappen. Dat is niet helemaal terecht. Een maand Amerika is waarschijnlijk niet duurder dan een maand Frankrijk. Een ticket buiten het hoogseizoen naar bijvoorbeeld Salt Lake City kost ongeveer € 700 per persoon. Wie een beetje op internet zoekt, huurt voor rond de € 35 per dag een prachtige auto en een liter benzine kost hier gemiddeld € 0,75. Een prima motel hoeft niet meer te kosten dan € 40 á € 50. Eten en drinken zijn veel goedkoper dan in Nederland en Frankrijk. Voor circa € 150 per week huur je een mooie mountainbike. Meenemen met het vliegtuig kan natuurlijk ook. Ben je toe aan een nieuwe bike? In Amerika liggen de prijzen veel lager dan in Nederland en België. Ze sturen hem voor niet te veel geld naar je huisadres en je hoeft er niet mee te slepen. Wat is er nog meer te doen Niet al te ver buiten Moab ligt het Arches National Park, beroemd vanwege de vele indrukwekkende rotsformaties en balancerende rotsen. Vanaf de entree naar het verste punt is het 29 km enkele reis. Fietsen mag op de verharde wegen, de trails zijn voor de wandelaars. Wie wat avontuurlijker is ingesteld wandelt naar Devils Garden via The Primitive Trail. Die 12 km lange route brengt je naar de mooiste natuurlijke bogen van het park. Op de kentekenplaten van Utah staat de Delicate arch (boog), ook de hike daarheen is super. Als je er bent, zeker doen! Moab is een populaire uitvalsbasis om te raften op de Colorado rivier en jeeptochten door de bergen. Websites Moab: http://www.moab-utah.com http://www.utah.com/moab/ Utah: http://www.utah.com/ Slick Rock: http://www.utahmountainbiking.com/trails/slickrck.htm Dead Horse: http://www.utah.com/stateparks/dead_horse.htm Canyonlands: http://www.nps.gov/cany/index.htm Arches National Park: http://www.nps.gov/arch/index.htm Porcupine Rim Trail: http://www.utahmountainbiking.com/trails/porcup.htm Film 127 hours: http://www.imdb.com/title/tt1542344/ (kijk naar de trailer) Tot 1991 mochten toeristen over de 88,4 meter lange overspanning van Landscape Arch lopen. Nadat er een stuk van 20 meter afbrak, kwam daaraan een einde. Dat spectaculaire moment is bij toeval vastgelegd en te zien op YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=4iSWGd3w1nw (na 2.15 minuten in het filmpje) |