Eigerwijs
Alles aan hem bewijst dat gids Beni Kaufman thuis is in de bergen van de Zwiterse Jungfrau Region. Mountainbike met veel veerweg, baggy shorts, Enduro helm, een blik die overwicht uitstraalt, een hoofd vol gebruikssporen van het buitenleven en ultieme kennis van de streek. Koeienbel De lange klim die voor de wielen ligt biedt alle tijd om kennis te maken en een plan uit te broeden. “We beginnen met de klim naar berghut First via de Grote Scheidegg. Dat zijn 1200 hoogtemeters.” licht Beni toe. “Als je zin hebt drinken we daar koffie. Aansluitend nog 150 hoogtemeters en de fun kan beginnen. Downhill over trails, trails en nog eens trails”. Ach, je moet wat over hebben voor een bakkie troost en een paar singletrails, dus rijden maar. Direct buiten startplaats Grindelwald eindigt de doorgaande weg. Het vrij steil klimmende asfaltstrookje is het terrein voor fietsers en een paar bergbussen die wandelaars en fietsers naar boven brengen. Zoals voorgeschreven in de lokale regels gaan wij van de weg af als de bussen naderen. Dat is verstandig, want de weg is gewoon te smal voor bus en bike. Misschien ligt het aan onze jaren op de teller, maar Beni en ik zijn het snel eens. Rustig klimmen, niet forceren en in één ruk naar boven. We praten over bikes, de streek en lossen ondertussen druk keuvelend de wereldproblemen op. En dat gaat eenvoudig in een landschap dat het leven de moeite waard maakt. Het zicht op de gletsjers van de beroemde bergen Jungfrau, Eiger en Münch is van een ongekende schoonheid. De aangenaam schijnende zon is daarbij de slagroom op de spreekwoordelijke taart. Een groepje koeien met luidruchtige bellen om hun nek kijkt ons meewarig aan. Op mijn vraag waar die paarse exemplaren staan die ik altijd op TV zie, is het antwoord een smalende grijns. Beni heeft een klein exemplaar koeienbel aan zijn stuur. Een eigen uitvinding. Als die omhoog staat, komt er geen geluid uit. In de buurt van berghut First draait hij de bel naar beneden en klingelt die duidelijk hoorbaar. Alle wandelaars kijken om, moeten lachen om het koeienbelgeluid en maken zonder problemen ruim baan voor ons. De forse hoeveelheid wandelaars bewijst twee dingen. Dat er een kabelbaan is en – belangrijker – dat we bijna bij de koffie zijn. Tapijt Drie kilometer na de berghut is de wereld weer voor ons alleen. En een belofte wordt ingelost. Trailfun! Singletrails rijgen zich aaneen. Boven vooral vol rotsen en knotsen, draaien en keren en altijd met volle concentratie. De waarschuwingen voor echt lastige passages sla ik niet in de wind, want ze zijn terecht. Hoewel Beni ze vaak nog redelijk ontspannen lijkt te nemen, test ik mijn schoenzolen. We passeren snel stromende riviertjes, kleine watervallen en crossen over alpenweiden met oeroude boeren schuren. Terug bij de boomgrens ligt er een nieuw soort vloerbedekking: worteltapijt. Nou ligt het tapijt bij mij thuis altijd horizontaal, maar de voorkeur hier is verticaal. Met mijn billen op aambeien schraapstand boven het achterwiel rol en schuif ik naar beneden. Steeds ben ik op zoek naar de juiste balans. De snelheid hoog genoeg houden om over de stenen en wortels te kunnen rollen, is het devies. De snelheid zo controleren dat de kort achter elkaar liggende bochtjes nog te maken zijn, is een zeker zo belangrijk. Het lukt! Dit is genieten in optima forma. Medelijden Bij berghut Aellfluh is het tijd om de remschijven af te laten koelen, de adrenaline te laten zakken en een heerlijk stuk vruchtengebak te verorberen. De vraag die al wat langer door mijn hoofd speelt stel ik op het zonovergoten terras. “Hoe doe jij dit met groepen? Niet al jouw klanten zullen voldoende technisch vaardig zijn, of zijn juist heel erg goed”, open ik het gesprek. “De kwaliteiten van de groep bepalen de route. Als de verschillen groot zijn, geef ik op sommige punten aan hoe de minder moeilijke route gaat. Bikers moeten het gevoel in hun hoofd volgen dat aangeeft of ze een trail kunnen en willen rijden. Onnodige risico’s moeten worden vermeden. Zelfs als er groepsdruk is. En vooral bij groepen mannen is groepsdruk vaak de oorzaak van ongelukken. Uiteraard geef ik de nodige aanwijzingen en tips. Met kleine aanpassingen gaan veel mensen beter afdalen. Als bikers boven hun kunnen gaan, vertel ik ze dat voorzichtig. De groepsdruk probeer ik te doorbreken. Als bikers boven hun grens blijven rijden geef ik aan dat bij een crash mijn medelijden grenzen. Dat helpt meestal.” Samengeknepen Niet veel later rijden we over een singletrack die eindigt bij een brede schotterweg. Maar niet voor lang. Beni stopt ogenschijnlijk zo maar. Al na een halve dag is mij duidelijk dat hij niets ‘zomaar’ doet. “Vorig jaar ben ik begonnen met de aanleg van een nieuwe trail. Die is nog niet klaar en alweer overwoekerd. Hij is best lastig, maar volgens mij voor jou geen probleem”. Slik, hoezo groepsdruk? In het spoor van Beni naar beneden. Het gras staat inderdaad hoog. Mijn gids verdwijnt plotseling in de begroeiing. Het bewijs van een stevige drop. Ik knal op een dik wortelpakket, maak een haakse bocht, of suis over een stuk met veel flow. Nog nooit van mijn leven heb ik met zulke samengeknepen billen achter mijn zadel gehangen. Zelfs mijn aambeien zijn veilig. Het is een strijd tussen angst en de ultieme kick. De laatste wint het. De singletrails zijn pas gedaan als de schoorsteen van het eerste huis van Grindelwald in zicht is. Eiger Schoon gewassen overdenk ik deze dag op het terras van ons hotel. De blik is gericht op de wonderschone gletser van de Eiger. Aan de ene kant is er de trots dat ik trails heb gereden waar ik meestal toch even zou zijn afgestapt. Aan de andere kant is er de ‘wat als het mis zou zijn gegaan’ vraag. Vreemd genoeg had Beni mijn rijvaardigheid goed ingeschat en bleek die beter dan ik voor mogelijk had gehouden. Misschien heeft de ‘Eigerwijsheid’ van gids Beni, weer een iets betere fietser van mij gemaakt. De toekomst zal het leren. |