Keien bijten
Mijn opdracht in het Franse departement Ariège is tweeledig. Verken de vele mountainbikemogelijkheden in de hoge Pyreneeën rond Ax-les-Thermes. Rij daarna de 233 km lange mountainbikeroute Grande Traversée Ariège Pyrénées. Mist maakt de wereld klein. Het pad wordt steeds smaller. We pedaleren omhoog naar ‘geheime trails’. Gids Nicolas kijkt steeds op de routekaart. De trails liggen kennelijk zo verstopt dat ook hij niet precies weet waar ze liggen. Een bergweide steken we dwars over en draaien een verscholen pad op. Overal liggen takken en met regelmaat klauteren we over ontwortelde bomen. Overduidelijk de sporen van een lange winter. Een omhoog lopende slingerende streep over de vochtige bergweide markeert even later de richting. Op de top van de col de Balagués spelen de sneeuwbedekte reuzen van de Pyreneeën verstoppertje achter een grauwsluier van dikke wolken. Niet erg, die laten zich de komende dagen vast nog zien. Ik ben tenslotte in het departement Ariège, in het uiterste zuiden van Frankrijk, vlakbij de grens met Spanje en Andorra. Daar horen de zomers aangenaam én droog te zijn Uitdaging De afdaling vanaf de col de Balagués is een voorproefje van wat er de komende dagen komt. Singletrails in allerlei soorten en maten rijgen zich aaneen. In de bossen zijn de met mos bedekte vochtige stenen spekglad. De banden zijn op een kansloze missie. Grip, vergeet het maar. De gevaarlijkste stukken ontwijk ik. In het open veld zijn de stenen droog en zorgen daar juist wel voor grip. Dat is maar goed ook want de steile trails liggen er mee bezaaid. Het is hard werken om voldoende speed te ontwikkelen om de trails met de noodzakelijke flow te rijden. In het dal staat één ding vast, er liggen nog veel meer stevige inspanningen te wachten. Ons overnachtingsadres ligt aan de andere kant van de berg. In het dal schijnt de zon inmiddels uitbundig. Door dichte bossen ploeteren we 900 hoogtemeters omhoog naar bijna 1600 meter. Onderweg kom ik er achter dat de gids Nicolas niet de makkelijke routes omhoog neemt. Ook die moeten een uitdaging zijn is zijn filosofie. En daar ben ik het van harte mee eens. Tenminste zolang mijn kuiten het volhouden. Boutje Onderweg staan overal bordjes met mountainbikeroutes. Ook dat blijft de komende dagen zo. Het zijn er ontelbare. Jammer genoeg ontbreekt een samenhangend overzicht. Iedere gemeente en iedere fietsclub heeft eigen routes. In de dalen staan duidelijke routeborden die mijn racefietshart sneller laten kloppen. Collen met klinkende namen uit de Tour de France te kust en te keur. Die moeten helaas tot een volgende keer wachten, want ik heb andere zorgen. In een krappe haarspeldbocht schuurt de band tegen de achtervork. Tijd voor een grondige inspectie. De oorzaak is een verdwenen boutje uit de derailleurhanger. Het tweede boutje zit los. Het overgebleven boutje stevig vastdraaien is voldoende. Downhill maar weer! Joepie, weer heerlijke singletrails. Gemiddeld zijn die net wat lastiger dan vanochtend. Ik geniet met volle teugen al blijft het opletten. In het gehucht Mrens overnachten we in een Gîte d’etape en daar is niets mis mee. Gezellig, behoorlijk comfortabel en het eten is op buitensportmensen ingesteld. Buffelen maar. De bikes krijgen een grondige poetsbeurt en in een gereedschapskist vind ik een passend boutje voor de achterpad |