Watzmann ronde per mountainbike door het Salzburgerland
Hou je van old skool mountainbiken, fenomenale bergpanorama’s, landelijke dorpen, gezellige terrassen en ben je niet bang voor steile hoogtemeters? Dan is de uitgepijlde Watzmann-Hochkönig ronde in het Oostenrijkse Salzburgerland, écht iets voor jou!
Water: Unken – Maria Alm Op een druilerige natte dag start onze vijfdaagse Watzmann-Hochkönig mountainbiketour rond het gelijknamige imposante bergmassief Watzmann (2713 m) en Hochkönig (2875 m). Vijf dagen met 10.500 pittige hoogtemeters. Door het slechte weer vertrekken we met gezonde tegenzin over een fraai golvende trail die de rivier de Saalach langs de bergwand volgt. Al na een paar kilometer klinkt het kletterende water van de Innersbachklamm. Via steile trappen maken we een korte wandeling door de extreem smalle kloof en bewonderen het natuurspektakel van dichtbij. Een kilometer of tien verder gaat het langzaam klimmende gruispad over in een verhard fietspad. Daar slingeren we alsof we stomdronken zijn. De echte reden is dierenwelzijn. Ontelbare slakken met beige gepolijste huisjes zijn bezig aan hun oversteek over het asfalt. Het pletten van hun onroerend goed past niet in het doel van deze tocht. De laatste 15 kilometer naar ons hotel navigeren we over brede schotterpaden de bergen in en weer uit.
Wolken: Maria Alm – Bischofshofen Al om zes uur ’s ochtends begint de kerkklok tegenover het hotel te luiden alsof het Kerstmis is. Vandaag wordt het bikkelen geblazen. Dat ligt aan het parcours en aan mijn fietsmaat Gerard, een niet te remmen fanatiekeling en onvervalste gewichtsfetisjist. Met zijn zelf opgebouwde 2019 Salsa HeiHei staat hij al op dik twee kilo voorsprong. Reden genoeg om nog aan mijn bike te knutselen. Anticiperend op gladde stenen heb ik aan de achterzijde een Schwalbe Rocket Ron gemonteerd. Die band rolt echter alsof er lijm aan zit. Voor mijn gevoel ligt het profiel verkeerd om. Lekker eigenwijs verander ik de looprichting. Jaaaaa, gas geven maar! Wie in Maria Alm overnacht mag gratis met de stoeltjeslift de berg op. Dé reden om die te nemen is de flowtrail. Twee kilometer doet de zwaartekracht het werk en zoeven we door de kombochten. Beneden start de route met een niet al te lange klim gevolgd door een pittige exemplaar met 700 steile hoogtemeters. De voorlopige top op 1650 m ligt bij skistation Bürgalm. Ik stel vast dat we voor een paar euro de stoeltjeslift hadden kunnen nemen. “Smokkelen daar houden wij niet van”, hoor ik van vriend Gerard. Op een golvende singletrail staan en liggen melkgevende dames die zo aan mountainbikers gewend zijn dat ze geen centimeter wijken. Voor ons doemt de imposante grijze bergwand op van de Hochkönig (2875). Helaas ligt het bovenste deel verscholen in een dik pak wolken. Op naar Mühlbach voor de lunch. De vijftig extra hoogtemeters nemen we op de koop toe. Terug naar de route is het klimmen geblazen via een zick-zack-Keutenberg-steile-route. Verhard, maar de kuiten branden. De schotterweg die de laatste paar honderd hoogtemeters aangeeft, komt als een opluchting. Nog fijner is de plotseling doorgebroken zon, die het zomerse weer voor de komende dagen inluidt. In de snelle 13 km lange afdeling ontvouwt zich eindelijk het uitzicht op de bergen.
onder de foto's gaat het verhaal verder. Klik op de foto's om ze helemaal te zien. klik rechts op de foto om naar de volgende gaan.
Zon: Bischofshofen - St. Martin am Tennengebirge Bischofshofen is een populaire wintersportlocatie en bekend van het traditionele vierschansentoernooi. De schans is nadrukkelijk in het landschap aanwezig. Je moet toch wel lef hebben om daar met twee planken onder je voeten vanaf te springen. Even door de stad en dan vol aan de bak. Dik 1100 hoogtemeters moeten in krap 13 km worden overbrugd. Het eerste stuk over asfalt is niet echt een probleem. De grove schotterweg is andere koek. Onderweg staan mensen met emmertjes in de hand tegen de bergwand geplakt, blauwe bessen te plukken. Wij doen dat anders, handenvol van die lekkernij verdwijnen meteen in onze magen. Eindelijk op het terras van de populaire berghut Heinrich-Kiener-Haus (1804 m) is het zicht op de bergenketens indrukwekkend. De route gaat voor een deel over dezelfde trail retour. Niets voor ons. Een alternatieve trail over een wandelroute is snel gevonden. Door de strenge aansprakelijkheidsregelgeving is die eigenlijk verboden. Lokale bikers leren ons dat een boete normaal gesproken niet wordt gegeven. De berg af en op naar de volgende klim. In Eben in Pongau is het tijd voor de mentale voorbereiding op de laatste 600 hoogtemeters. Ook aan die kwellerij komt een einde en racen we de laatste kilometers de berg af naar ons hotel. Daar is het genieten met een verkoelend drankje op het terras. Onder de parasol, want de zon brandt stevig. Waarom smaakt alles toch zo goed na een stevige inspanning?
Zout: St. Martin – Hallein Vandaag een etappe met een overzichtelijk aantal hoogtemeters verdeeld over vier niet al te lange klimmen. Zoals inmiddels gebruikelijk staat de ketting al snel op het oma-verzet. In de afdaling liggen verraderlijke haarspelbochten vol losse stenen. Op de flanken van de Promberg zijn de paden vol gestrooid met split. Dat spul klit vast aan de banden. Volgens Gerard dé oervorm van een klitte-band? Al dagen deelt hij van dit soort ‘waardevolle’ overdenkingen. Ik kijk nog maar eens op de routeborden of ik het misschien verkeerd gelezen heb. Nee hoor, er staat echt Watz-man en niet quatsch(man), wat bijna hetzelfde klinkt maar het Duitse woord voor onzin is. Op weg naar de laatste klim van de dag rijden we door frisse groene bergweiden. De net voor ons recht uit de grond oprijzende imposante bergwand is een staaltje powerplay van moeder natuur. Het volgende onverharde klimmetje door een nauwe kloof trekt met zeker 25% stijging in de kuiten. Een betovergrootmoederverzet ontbreekt, dus rest alleen lompe kracht om op de fiets te blijven. Na een dikke kilometer opent de wereld zich weer. Een slingerend asfaltweggetje de diepte in, groene bossen, een schilderachtig dorp en uitdagende bergen, kortom materiaal voor een prentenboek. In Abtenau is het tijd voor een drankje. Wat daar opnieuw opvalt, is het totale gebrek aan humor van veel Oosterijkers in de horeca. Sterker nog, zo af en toe zijn ze regelrecht chagrijnig. Onbegrijpelijk als je totaal afhankelijk bent van het toerisme. Nog vreemder is de tegenstelling met de uitbaters van de hotels. Die zijn juist uitzonderlijk klantvriendelijk. De laatste 25 km volgen we de Salzach. Die rivier werd in vroeger jaren gebruikt voor het transport vanuit de zoutmijnen. Is zout tegenwoordig spotgoedkoop, eens was het letterlijk goud waard. De winning bracht grote rijkdom voor de streek. Dat verklaart meteen waar de grootste stad en streek Salzburg (salz = zout) haar naam aan ontleend. Onderweg liggen idyllische dorpjes met van die typische op een verhoging staande witte gepleisterde kerkjes. De zon brandt inmiddels onbarmhartig. We geven gas en zijn op tijd in het pension voor de korte maar o zo spannende 17de bergetappe van de Tour de France. Alleen al het naar die mannen kijken zorgt voor nog meer verzuring in de kuiten. Die afvalstoffen verdwijnen bij een slentertocht door het fraai gerestaureerde middeleeuwse centrum van Hallein. De rijkdom van eens, straalt ervan af. Niet toevallig betekent het Griekse woord ‘hal’ zout. Op het centrale plein vlijen we onze billetjes op de terrasstoelen neer en genieten van een uitstekende maaltijd bij restaurant de Stadskrug. Wie tijd en zin heeft bezoekt het Viking- en zoutmuseum.
Oorlog en vrede: Hallein - Unken Afstand en hoogtemeters staan garant voor een zware fietsdag. De roodkoperen ploert voegt daar nog extra zwaarte aan toe. Vroeg vertrekken dus. Vanuit Hallein knalt het meteen stevig omhoog. Op hoogte gaat onze blik door een breed dal richting Duitsland. De bergen worden in die richting steeds lager tot ze ineengekrompen zijn tot niet meer dan rimpelingen in het landschap. Volgens Gerard hét bewijs dat ze in Duitsland betere bulldozers hebben dan in Oostenrijk. Voor mij is het nu officieel. Ik rij de Quatchmanroute. Of moet ik het – toepasselijk - allemaal met oneindig veel korrels zout nemen? Zeg het maar? Op een extreem steile weg vol losse stenen is de enige oplossing ván de bike en duwen. De heerlijk slingerende afdaling die volgt, laat dat leed weer snel vergeten. Beneden zijn we officieel in Duitsland en klimt een panorama-tolweg naar 1560 m. Op de top is het uitzicht op de omringende bergen in een woord fantastisch. De afdaling is racefietswaardig en gaat zo hard dat we de afslag even voorbij suizen. Terug en over een langs de bergwand slingerend smal wit pad dat in de Dolomieten niet zou misstaan. Het voert in de richting van het op een bergpunt gebouwde ‘Adelaarsnest’, het zomerverblijf van Adolf Hitler en een treurige herinnering uit een van de zwartste bladzijden uit de geschiedenis. Nu doet het verblijf dienst als een horeca lokaliteit. Er is al jaren discussie of het gebruik van het symbool van het Derde Rijk smaakvol of smakeloos is. In mijn beleving kun je alle kanten op redeneren en ik wens iedereen die daaraan mee wil doen veel succes. Onderaan de berg nuttigen we de lunch. Het Adelaarsnest is duidelijk te zien vanaf het restaurant aan de voet van de haaks uit de aarde oprijzende rots. Het terras is gevuld met een groep in klederdracht gestoken mannen en vrouwen. Twee van hen brengen vol overgave treurige trompetmuziek ten gehore. Een enkeling op het terras pinkt een traantje weg. Ik moet er ook van huilen, maar alleen omdat ze zo onbeschrijfelijk vals spelen. Op naar het blauwe water van toeristisch highlight de Königssee. Het is er stampvol. Rijen wachtenden die met een boottochtje mee willen en een paar dozijn winkeltjes met overbodige prullaria. Not our cup of tea, snel weg. Over kleine wegen en paden door naar de Hintersee. Daar zoeken mensen terecht verkoeling in het blauwe water. Wij niet, wij trekken door het Klausbachtal het autoloze natuurpark in. Met de minuut wordt het rustiger. Eens werd hier zout over de bergen vervoerd. Op een smalle wiebelende hangbrug is het zicht in de kloof en op de bergen fenomenaal. Minder fenomenaal is de pijn die de beentjes doen op stukken die richting en over de 30% stijging gaan. Maar daaraan komt op de Hirschbichlpass een einde en suizen we terug naar het dal waar het vier dagen geleden allemaal begon.
Informatie
Afstand Utrecht – Unken 930 km
Unken – Maria Alm 46 km 1349 hm klimmen 1096 meters dalen
Maria Alm – Bischofshofen Incl flowtrail 64 km 2578 hm klimmen 2862 meters dalen
Bischofshofen - St. Martin am Tennengebirge 56 km 2377 hm klimmen 1941 meters dalen
St. Martin – Hallein 65 km 1018 hm klimmen 1716 meters dalen
Hallein-Unken 96 km 3168 hm klimmen 3065 meters dalen
totaal 327 km 10.492 hm klimmen
Watzmann-Hochkönig ronde: www.watzmann-hochkoenig-runde.com De route zou voorzien zijn van bordjes ‘Watzmann-Hochkönig-Runde’. Jammer genoeg ontbreken die nog wel eens. Voor wie een GPS heeft, is er geen probleem, want de route is te downloaden. Er is een noordelijke lus – die vreemd genoeg niet rond het Watzmann en Hochkönig- gebergte gaat. Wij reden de zuidelijke ronde die dat wel doet. www.salzburgerland.com www.salzburgerland.com/nl/biken www.hochkoenig.at
Wij verbleven in: Unken. Landhotel Schütterbad. www.schuetterbad.at Fraai hotel net buiten het stadje met mooie kamers, lekker eten (niet per se op fietsers afgestemd), garage voor de bikes, gereedschap beschikbaar. Beroerd internet op de kamer.
Maria Alm. Hotel Gasthof Niederreiter. www.niederreiter.com Hotel in het centrum naast de kabelbaan. Nette kamers, behoorlijk eten, garage voor de bikes, gereedschap beschikbaar. Internet op de kamer.
Bischofshofen. Gasthof Hotel Tirolerwirt. www.gasthof-tirolerwirt.at Hotel in het centrum. Nette kamers, mooie maaltijden, garage voor de bikes. De omgeving is wat luidruchtig. Matig internet op de kamer.
St.Martin am Tennengebirge. www.martinerhof.at Rustig gelegen fraai hotel, net buiten het stadje, voorzien van alle faciliteiten. Uitstekende maaltijden, garage voor de bikes. Matig internet op de kamer.
Hallein. Pension Sommerauer. www.pension-hallein.at/de Eenvoudige kamers en dito ontbijt, garage voor de bikes. Geen avondeten. Slecht internet op de kamer.