Rock the coast
Kroatië Omhoog! Over met stenen bezaaide trails het verlaten achterland in. Als de benen moe zijn en het hoofd vol zit met panorama’s, dalen we af naar rustige stranden, relaxte boulevards en voortreffelijke maaltijden. Ingrid en Ronald Jacobs ontdekten de mountainbikegebieden van de 1800 km lange Kroatische kuststrook. Met mij valt niet te spotten “Zullen we nog een extra ronde maken, ik weet nog een super mooie trail”, vraagt gids Alan enthousiast. Het is een retorische vraag. Hij verwacht geen antwoord, want hij kent mij ondertussen. Ik ben slechts zijn excuus om nog wat uurtjes te genieten. Mijn wederhelft zit ondertussen nippend aan een lokaal Kroatisch wijntje in het schilderachtige kustplaatsje Bâska. Zij heeft na 60 km genoeg stenen gezien hier op het eiland Krk. Wij niet! Al snel gaat het asfalt over in een gestaag klimmende, slingerend stenige singletrail door een verkoelend bos. Af en toe een snelle blik op de goudgele baai vol pastelkleurige oude huizen met karakteristieke oranje daken. Na een halve kilometer aan hoogtemeters verspert een manshoge muur van gestapelde keien de doorgang. Het is zo’n muurtje waarvan er ontelbare zijn in Kroatië. Die stenen zijn een last bij het aanleggen van een weg of het ontginnen van een akker. Voor de mountainbike zijn ze een zegen. Het zorgt voor mega bikefun. Ten minste zolang de banden onder blijven, want scherp zijn de stenen altijd. In de muur zit een houten deurtje om de schapen op de berg te houden. De omgeving verandert als bij toverslag. Weg bossen, weg beschutting, hallo kaalheid, ruigheid en desolaatheid. De schoonheid heeft iets onheilspellends. We zijn hier overduidelijk in een ‘met-mij-valt-niet-te-spotten-landschap’. Een vlakke maar lastige singletrail loopt als een 30 cm smal spoor tussen de rest van de uitstekende keien. Goed kijken, druk op de pedalen houden en geloof in de goede afloop, maken het mogelijk deze trail fietsend te nemen. Dat lukt wonderwel. In een vlaag van verstandsverbijstering besluit ik om te kijken of Alan mij nog volgt. Dom, dom, dom. Ik raak van het spoor, knal tegen een steen, verlies mijn evenwicht en struikel in het enige struikje dat zich in leven heeft weten te houden. Een zachte landing denk ik even. Maar dat is maar heel even. De naaldjes penetreren mijn benen en armen. Krassen en gaatjes zitten overal. Uiteraard maak ik Alan wijs dat er niets aan de hand is, maar de boodschap is duidelijk, afgekeurd als fakir. Treurnis Zelfs de volgende jeeptracks zijn niet voor beginners. Kuilen, heel veel in lagen losliggende kiezels en keien, tricky bochten. Een overstekende uit de kluiten gewassen slang maakt het avontuur compleet. De relativerende woorden van Alan “Een totaal ongevaarlijk exemplaar”, zijn dan ongewenst eufemistisch. Eenmaal op het asfalt knallen we de laatste 10 km terug naar het strand. Dat halen we net voor het donker. Bij het diner vraagt Alan waarom we voor Kroatië hebben gekozen als mountainbike bestemming. Mijn antwoord formuleer ik voorzichtig maar eerlijk. Tijdens een reis in de tijd van de koude oorlog hadden we het voormalige Joegoslavië leren kennen als één grote treurnis. Zelfs de, in onze ogen, mooiste kustweg van de wereld kon dat gevoel niet wegnemen. Meldingen over fijne trails, gezellige dorpjes, fraaie baaien en niet te vergeten aangenaam voorjaarsweer maakten de weg vrij voor een nieuwe kennismaking. En, daar hebben we ik geen seconde spijt van gehad. Kroatië is super, met en zonder mountainbike. Nobby Nic Een paar dagen eerder begon onze trip in Umag op het noordelijke schiereiland Istrië. In Nederland wil het geen voorjaar worden. Hier temperaturen van 25 graden en meer. Waarom heb ik dat dikke zweetshirt eigenlijk aan? Gids Manuele is voorzitter van de regionale fietsclub, en misschien ook stiekem van de eetclub. Als je ziet hoe deze goedlachse Bourgondiër fietst, dan kan hij 25 kilo lichter, kampioensaspiraties hebben. Om te beginnen volgen we de Parenzana. Een route die deels een voormalige spoorlijn volgt. Leuk, maar niet te lang. Er liggen in dit gebied te veel mooie trails die de oversized heuvels met elkaar verbinden. Langs kleine wijnvelden, door akkers, afgewisseld met weelderige beschermde bossen. Middeleeuwse dorpjes liggen fraai op de toppen van heuvels en wie niet beter weet, denkt dat hij in Italië is. Dat is ook niet zo gek, want Kroatië is lang overheerst door die spaghetti-eters. We stuiven over paden met rode aarde. Vol in de ho-ijzers voor een overstekende schildpad. Vliegensvlug trekt hij zijn kopje en pootjes terug in zijn mobiele huisje. Slim, want één van ons drieën bonkt over het ongelukkige dier. Op zijn schild blijven modderresten achter met het herkenbare profiel van Schwalbe Nobby Nic. Geschrokken, maar ongedeerd, kruipt hij verder. |